Volgende station: Madagascar

Zondag 28 februari een primeur: mijn eerste dag naar het strand. Aan Cottesloe de eer. Daarna op 1 maart met de Greyhound vertrokken en in twee weken heb ik alle plaatsjes vanaf Cervantes tot en met Exmouth, behalve Carnarvon (just another town) bezocht en het lijstje van dingen-die-je-dus-echt-moet-doen-als-je-daar-bent afgewerkt.
Allereerst omhoog naar Binnu en vandaar naar Kalbarri. Gut, dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Bushfires! Twee topzware buschauffeurs die om 11 uur ‘s ochtends lunchten met een bord waar ik twee keer van kan dineren (en dan een maand mijn vet-inname moet halveren) bleven erg nuchter. Vuur is vuur, weg dicht is weg dicht, sorry gasten. Aan ons de keuze, in Perth blijven of meegaan en de kans wagen. En nee, Greyhound betaalt geen overnachtingen, mochten we stranden. Fair enough, iedereen ging mee. Lang verhaal, maar veel vertraging, veel gestreste en gefrustreerde reizigers. Schreeuwend vrouwtje: Ik ben niet boos op jou (tegen buschauffeur) maar op de situatie, yadaa yadaa yadaa. Gelukkig had ik geen haast en kon ik eventueel ook mijn schema aanpassen, dus ik vond het allemaal uitermate amusant. En zeg nou zelf, wat is reizen in Australië als je geen bushfire tegenkomt?
Voor mij liep het met een sisser af. Aangekomen op juiste bestemming, zij het enkele uren later. Maar voor mijn busbuurvrouw, die nog wat verder noordelijk moest zijn, liep het anders. De weg was vrijgegeven, maar net na mijn stop gaf de bus het op. Zit je dan, bij een roadhouse (tankstation met wat onbetaalbaar, vettig, slapjes geworden gefrituurd voer bij wijze van buffet) tot vier uur ’s ochtends, want de mechanic moest vanuit het zuiden komen…

In de shuttle van Binnu naar Kalbarri Camille ontmoet, een vrolijk, Franstalig, Zwitsers, 22 jarig, reislustig, hypergeorganiseerd (ik begon aan mezelf te twijfelen toen ze mijn to-do lijstje van een punt of 6 opsomde en de route uitstippelde om de middag zo efficiënt mogelijk te lijf te gaan, is dat niet mijn rol?) meisje dat me sterk aan een hamster deed denken (ik was niet de enige) met een droge humor die zijn weerga niet kent. Vanwege het Frans had ze een beetje moeite met de uitspraak van ‘Exmouth’, de th werd een s -> Exmous. Ex mouse. Toen ik dat aan haar voorlegde, voormalig muis, wat dan nu? Besloten we het om te dopen. De nieuwe naam voor Exmouth/-s is: Rats. Zoals gezegd organiseert Camille graag, dus deed ze boodschappen en bedacht ze wat we gingen eten, regelde ze iemand met een auto zodat we naar het National Park konden en misschien later naar Karijini en ik liep in de tussentijd gewoon zonder na te denken achter haar aan. Camille, welke supermarkt wil je heen? Camille zal ik helpen met koken? Camille, hoe laat vertrekken we morgen?

De westkust was in rust. Ná de zomervakantie van de Australiërs en vóór de periode dat de meeste reizigers (aka Europeanen) het niet meer te heet vinden om langs te komen, deden ze dus weinig moeite op het gebied van tours. In Kalbarri had Camille echter Andrew opgespoord. Ik hoefde alleen maar gedag te zeggen toen ik onder de douche vandaan kwam en de volgende ochtend om half acht klaar te staan. ’Trek je bikini maar vast aan.’ Andrew is 47 en woont in Melbourne, werkt voor de overheid in de bescherming van de native flora en fauna, valt bijna flauw van een exotische bloem en weet van alles om ons heen hoe het heet, waar het naar vernoemd is, waar het vandaan komt, bij welke familie, soort en weet ik wat allemaal niet meer het hoort, wat het eet, waarom en hoe. Andrew is daarnaast ook RETEnerveus (tics waar ie slank van blijft), behoorlijk overwerkt, net gescheiden, neemt medicatie, heeft dringend een therapeut nodig en een beetje akward in zijn bewegingen (ik kan me voorstellen dat hij nogal wat blauwe plekken heeft). Aldus was Andrew de auto en chauffeur, Camille blérde vanaf de achterbank: ‘Nu rechts, dan gaan we daarheen, waar dit te zien is. De wandeling gaat zo lang duren.’ en ik zat voorin conversatie te maken of gewoon te relaxen voor drie. Wat een idioot trio.

Kalbarri was mooi. Een planning gemaakt zodat we elkaar in Coral Bay weer tegen zouden komen, zodat we, ondanks onze verschillende schema’s, vanaf daar samen naar Karijini konden gaan. Toen ging ik alleen door naar Denham (meest westelijke plaatsje in Aus) vanwaar ik ook naar Monkey Mia geweest ben. Dit ligt allemaal in de World Heritage Area ‘Shark Bay’, waar ook stromatolieten gevonden kunnen worden. Shark Bay voldoet aan alle vier de eisen voor een World Heritage Area. Iets met geweldige schoonheid, dingen uit de ancient wereld (stromatolieten dus) en die andere twee ook J.

Stromatolieten, lieve mensen, kleine les. Een rotsachtig ding in water dat een stuk zouter is dan normaal water. Maar dat is niet alles. Op de rots leven cyano-bacteriën, die halen een trucje uit met koolstofdioxide, dat ze aan de rots plakken. De rots groeit dus en is feitelijk, met die bacteriën een levend organisme. En dan is de uitkomst van het proces wat die bacterietjes met de koolstofdioxide doorlopen ook nog eens… zuurstof! Stromatolieten zijn dus waarschijnlijk de oudste levensvorm, die zuurstof de wereld in hebben geholpen, waarop vervolgens de hele mikmak ontstaan is. Vorige keer al een uitlating over evolutie, maar dit kan vast ergens in het plaatje gepast worden.

In Monkey Mia de dolfijnen gezien waar mijn Duitse, worstenvingertjes, grote, roze schedel tandarts voor vertrek in oktober bijna van opsteeg. ’Komm zurück als ehr ietsj nicht gut ist, oké?’ Mijn tandarts is een gastvrij mens. ’Dat zou ik zeker en graag doen, maar ik ga een poosje naar Australië, dus ‘t kan even duren.’ Beschrijving gaat hier boven mijn kunnen, maar in zijn bizarre half Duits, half Nederlands, drukte hij me op het hart naar Monkey Mia te gaan. Ik nam aan dan ik hem verkeerd verstond. Die naam nog nooit gehoord, het is eigenlijk ook niet meer dan een resort met een strand. Iets met apen? Maar je kunt er dolfijnen zien? Hulpeloze blik naar assistente, die normaal gesproken tolkt, maar nu ook buitenspel stond. Nou goed, wat doe je in zo’n situatie… Ja, meneer de tandarts, ik zal erheen gaan. Anders nog iets? Flossen, misschien?

Monkey Mia is dus een vroeger vissersplaatsje, waar de dolfijnen altijd aan het strand kwamen om de restjes vis te snacken. Men zag daar een gat in de markt en voert nu elke ochtend een stel dolfijnen. Voorgenoemde beestjes zijn nu zo lui dat als ze nog meer zouden krijgen, ze het strand helemaal niet meer zouden verlaten en hebben ook door dat als ze hun staart in de lucht steken, het publiek los gaat. Na drie keer hetzelfde praatje en zien hoe een opgelaten, maar ook opgewonden toerist die zijn fototoestel snel in de handen van een andere toeschouwer heeft gedrukt (grote knop, ja!) een dooie vis in het water voor de dolfijnensnuit hield en de dolfijn die de vis dan wel opat, had ik het wel gezien.

De Westkust is met name een witte stranden, doorzichtig water tot enkele meters diep, koraal, exotische vissen, snorkel- en duikparadijs. Alleen ik ben niet heel erg een strandmens. Een dag is leuk, maar elke dag gaat te ver. Ik heb in die twee weken meer strand en oceaan gezien dan noodzakelijk en ben relaxt genoeg voor de komende drie maanden. Ow, ik kan het niet laten, en bruin genoeg voor het komende jaar. De vissen waren wel echt geweldig. Alle kleuren, vormen en maten. Schildpadden, haaien. (Don’t worry, they’re not dangerous for a whole person. We just have to look out that they’re not coming to the surface.) Cool, ik kan wel een vinger missen. Er zwommen haaien langer dan ik enkele meters onder ons. Oh en we hebben clownfish gezien (Nemo, zeg maar).

Bovenstaande is een korte samenvatting van Exmouth (waar ik een auto moest huren om überhaupt van A naar B te komen) en Coral Bay. Vanuit Coral Bay inderdaad naar Karijini geweest met de beschreven vriendjes. Andrew en ik rijden en Camille ditmaal slapend op de achterbank. Wat Andrew overigens de gelegenheid gaf zijn complete leven op me los te laten. Relatieproblemen prominent aanwezig. Vrouwen zijn gecompliceerd, kan ik hem geen tips geven? Beste man, beter vraag je dat aan een andere chick. Bovendien ben je van m’n vaders leeftijd. Karijini was echter prachtig! Zie foto’s. Bovendien was dit eens wat avontuurlijker dan een tour. 40 liter water mee, want we verwachtten temperaturen van rond de 50 graden. Gelukkig regende het toen we erheen reden en dat koelde het af. Het was hooguit begin 40 en hey, daar zijn we nu wel aan gewend.

In Geraldton ben ik naar het Western Australian Museum geweest waar ze een hele vleugel aan met name de Batavia gewijd hebben, die voor de kust op de rosten gelopen is. Gebruiksartikelen, munten en andere curiosa die opgedoken zijn uit de scheepswrakken van de Batavia, de Zuyddorp en nog een ander schip ook. Borden met de hele geschiedenis van de Nederlandse handel met Indonesië en hoe een paar mannen moorddadig de groep mensen wilde besturen en tv’s waarop documentaires te zien waren over de geschiedenis en hoe alles opgedoken is. Aantal mensen in de vleugel toen ik er liep te kwijlen? Vijf. Volgens mij allemaal Nederlanders. In Cervantes zijn de Pinnacles bezocht. Weer een lang verhaal over hoe de uit het zand stekende rotsformaties zijn ontstaan en gevormd, maar ik zal het u besparen.

Terug in Perth nog een heerlijke week in de stad gehad. Perth is erg mooi, warm en laid-back, daarnaast ook perthfect voor stomme grapjes. Word je snel experth in. Huisgenoot met krullen, ook wel bekend als Froukje (Frukje of gááást voor huisgenoot met leeuwenhaar) was daar ook, dus dat leverde gezellige momenten op. Ook was het St Patrick’s Day de 17e. De beschermheilige van de Ieren. En opeens is iedereen Iers en helemaal leip van deze Paddy. Frouk en ik met een missie naar Fremantle: koop groen! Zij een rokje, ik een shirtje en retteketet, klaar voor actie! Ik stel voor dat we St Patrick ook in Nederland adopteren, groen staat me wel.

Coral Bay: Ha, daar lag ik dan, in het warme water van de Indische Oceaan, naar een zonsondergang te koekeloeren die me deed denken aan de pastelschilderijen van oude meesters. Volgende station? Madagascar! Wie weet, lig ik ooit nog eens in de warme Indische Oceaan bij Madagascar te kijken hoe de zon opkomt. Volgende station: Coral Bay…

Ik realiseer me terdege dat dit een chaotisch relaas is. Het zij zo.
Di

P.S. Ik ben nu in Nieuw Zeeland, sinds gisteren. Ook nog maar even kleine update daarover. Ten eerste heb ik vannacht 12,5 uur geslapen. Dat was hard nodig. In de trein van Perth naar Sydney (4 dagen, 3 nachten) met name de laatste twee nachten heel slecht geslapen en mijn nacht in Sydney was ook zeer beroerd. Lag er vroeg in, ergens rond half 10, sliep echter pas na half 2. Jammer, jammer. Veel koffie, maar toch heel blij dat ik nu weer op mn eigen energie rondhobbel.

Vlucht, of met name het deel eromheen, was erg vermoeiend. Twee uur vantevoren op het vliegveld voor een internationale vlucht heb je ook echt nodig. Het koste veel moeite om het land in te komen, maar eruit is ook geen kattenpis. Onthoud: pindakaas valt ook onder de regel van ‘geen vloeistof, spuitbus of gel’. (Mij is niet nader gedefinieerd onder welke van de drie precies. Smeuïg tot op de bodem, maar niet vloeibaar… en wat denken ze van de chucky bits?) Had nog wel zo goed aan mn deo en zonnebrandcrème gedacht L. En dan ben je alleen nog maar Australië uit. Nieuw Zeeland is namelijk net zo moeilijk als Australië om in te komen. Iets van 3 rijen van een half uur en ook honden enzo. Gelukkig was het een heel leuk hondje.

Eerste feit over Nieuw Zeelanders is waar, ze hebben geen idee van klinkers. Je moet naar de ‘chicken’ in plaats van naar de check in. Dan naar ‘lift’ ipv left. Ageen ipv again, fush and chups ipv fish and chips. Etc etc. Ik moest een paar keer vragen wat mensen ook alweer zeiden, omdat ik me moest concentreren op het niet lachen en aan de telefoon heb ik het ook wel eens makkelijker gehad.

Tweede feit, dat het hele vriendelijke en hulpvaardige mensen zijn is ook waar. Ik vroeg de weg, zegt de mevrouw: Volgens mij is dat deze kant op, maar loop maar met me mee, dan kun je me een klap geven als het niet zo is…

Ik verblijf hier in een geweldige hostel: The Jailhouse. Een historische gevangenis die om is gebouwd. Echt heel geweldig, net als slapen in een museum. Heb vandaag een klein fortuin uitgegeven aan goede hike-spullen, want de eerste 3-daagse wandeling is al geboekt en there are more to follow! Aangezien Christchurch al mooi is, uitzicht op bergen vanuit de stad, verwacht ik mooie foto’s, maar zal zo eerst de vorige lading maar es uploaden.