WWOOF'en

Sinds vrijdag de 20ste ben ik op mijn eerste WWOOF-adres. Ik realiseerde me dat in een hostel leven en steeds door steden sjouwen of onderweg zijn vrij vermoeiend is, dus dat ik graag even op dezelfde plek wil blijven en niet zo voorzichtig hoef te zijn met mn spullen. Bovendien ben je dan een poosje bij dezelfde mensen en hoef je niet elke dag opnieuw te bedenken wat je gaat doen (ja, ik heb het zwaar).

Het vinden van een adres was nog niet zo gemakkelijk gedaan. Ik wilde niet alles van tevoren plannen, maar rond deze tijd (tot Kerst) zijn veel adressen al volgeboekt. Nou belde ik voornamelijk mensen die de aantrekkelijke, wat langere stukjes in het WWOOF-boek geschreven hadden. Mooie farm, kijkt uit op watertje x, strand y in de buurt, resident koala’s, wallaby’s hopping over property. Maar natuurlijk belt iedereen die. En daarbij wil het het liefst met dieren werken (ipv onkruid wieden) en ga ik niet naar een man alleen. Dus belde ik het nummer bij dit stukje, waar alleen de naam Judith nogwat boven staat:
30-acre farm, Dexter cattle and miniature horse stud, nesteld into corner of Kiutpo Forest, 400m from the Heysen Trail, and Kyema NP (nat park, dus, geen niet parkeren) 15 min from McLaren Vale wineries. Help with daily animal care, farm chores & gardening, general farm maintenance. Separate accommodation for 2-4 people. Eat with host, mixed diet, 1-2 weeks stay preferred or longer if compatible. NSI. (No smoking inside dwelling) No pets, no children. Can p/u (pick you up) from bus in McLaren Vale, 1 hour from Adelaide.

Zie ook www.chamelfields.com.au Was wat nerveus, want de vrouw was niet direct heel vriendelijk aan de telefoon, maar ik weigerde me af te laten schrikken. Bovendien had ik een boel leuke mensen om me heen in Adelaide, die me ervan verzekerden dat de vrouw misschien niet aardig overkwam aan de telefoon maar wel heel leuk is in het echt, ze misschien net een nare ervaring met WWOOF’ers had gehad en het daarom heel duidelijk wilde hebben, ze me nog niet kende maar ik heel leuk en lief ben dus dat het allemaal goedkomt en Beate (30, Duitsland) verzekerde me dat ze eten zou komen brengen als de vrouw van het adres me zou laten verhongeren.

Niets van dat al, gelukkig. Ik heb van doen met een zeer kwieke vrouw van eind zestig (ik schatte haar 10 jaar jonger) die een aantal hele nare dingen heeft meegemaakt en daar zeer zelfverzekerd en beslist uit is gekomen. Ze heeft een huis in the middle of nowhere in prachtige heuvels met bossen en naast haar huis een cottage voor mensen die een ‘Farm Stay’ willen doen. Betalende gasten die, afhankelijk van hun interesse, meekijken en -helpen op de boerderij. Op het moment zitten daar een vrouw met het syndroom van Down en haar begeleider voor drie nachtjes. Ik verblijf op de zolder van een grote schuur in de ‘WWOOF-loft’. Slaap in een laag twee persoonsbed, door de kieren in de houten wand kun je naar buiten kijken en ik heb al menig spin gesignaleerd, maar ik slaap er heerlijk.

Dan, heel belangrijk, ze heeft twee katten. Een is een beetje pezig en bijna blind, de ander is een enorm beest met heel lang haar. Keycat. Hij weegt denk ik wel 9 kilo en zodra je hem oppakt laat hij zich slap in je armen hangen, een persoonlijkheid en uitstraling als Louis XIV en als hij gaat liggen heb je er een tapijt bij. Keycat is mijn favoriete beest. Dan zijn er nog Yenthe (ja, echt) de 42-jarige ezel; een heel stel Dexter koeien (dat zijn van die mooie met wat vlees aan het lijf); een aantal kippen en eenden; 4 jonge eenden (ducklings); Cloë, de witte Deense Dog met nog maar drie benen en ongeveer 30 miniatuur paarden. Het zijn geen Falabella’s, maar een ander soort. Momenteel hebben zes dames een baby, waarvan de jongsten net een week oud. Die kleintjes hebben hun schouders ter hoogte van mijn knie. Overdag loop ik dus in mijn biologenbroek (legergroen, afritsbaar en lightweight) op laarzen die me een aantal maten te groot zijn, door de mest en het hooi te zeulen. De dieren moeten eten, allerlei verschillende dingen, er moeten nu hoeven schoongemaakt en geknipt worden, af en toe moet er eens wat geborsteld worden, de kleintjes moeten aan een halster wennen en getraind worden (wanneer moet ik dichterbij komen of weggaan, wanneer moet ik m’n been optillen etc etc ) en soms worden ze daar moe van en vallen ze zomaar in je armen in slaap. Zit je dan, met een miniatuurpaardenbaby op schoot. Met hooivork en kruiwagen vol mest kan ik ook nog wel eens gevonden worden. Kortom, ik vermaak me prima.

Ontbijt met eigen gebakken (donker!) brood, lunch met sandwiches met eigen gebakken brood en sla (uit de tuin) tomaat, paprika, kaas, rode ui, vanalles! ‘s Avonds deels voer uit de tuin, deels gekocht. Daarna tv kijken (vrijdagavond een rasechte Harry Potter en the order of the Phoenix) beetje kletsen en douchen, wat echt wel heerlijk is na de hele dag buiten. Toen we vroeger bij een Oostenrijkse familie op de boerderij op vakantie waren was ik zo verbaasd dat het er zo apart uitzag daar binnen, dat is hier ook. Het is een allergaartje en het is een vreselijke bende. Spinnenwebben overal, met een eventuele spin (waaaarom zitten die krengen toch altijd in de douche?), stukjes plant, stof en andere ondefinieerbare stukjes binnen, stofzuigen doen ze blijkbaar niet te vaak. Ze heeft iemand die een dag in de week komt schoonmaken, maar ik heb geen idee wat er dan het laatst schoongemaakt zou kunnen zijn. Er is een ‘septic system’ wat inhoudt dat ze haar wc-inhoud zelf houdt. Geen riool. Weinig toiletpapier gebruiken en weinig doorspoelen. Even checken, WAT wil je dat ik doe? ‘If it’s yellow, leave it mellow. If it’s brown, flush it down.’ Oh, en als het gaat stinken, dan ook. Hier een kleed, daar een stuk tapijt, als er maar wat op de grond ligt, meubels zitten lekker, hoeven niet mooi te zijn, een paar schilderijen van landelijke uitzichten tegen de muur geplakt en enorme kasten vol boeken. Want Judith heeft niet alleen een farm, maar is ook dokter (huisarts) en heeft een brede interesse. Ze werkt graag met depressievelingen en mensen met een verslaving en gebruikt hypnose. Ze werkt met haar dieren o.a. via lichaamstaal. Ze weet ongeveer net zoveel van psychologie en pedagogiek als ik en vindt alles vreselijk boeiend. Geniet ook van verhalen van de WWOOF’ers uit andere culturen. Wij hebben genoeg gespreksstof. Ze is echt zichzelf en als ze iets vervelend vindt zul je het merken ook. Een Frans meisje dat Frans bleef spreken met haar vriend hoewel Judith dat niet heel beleefd vindt, heeft ze zelfs aan het huilen gekregen. Ik heb Judith verzekerd dat ze dat met mij niet moet doen, maar tot op heden val ik geloof ik wel in de smaak. En ach wat is je Engels goed. Ach, ach, ach…

Schema: ‘s Ochtends na het ontbijt aan de slag, uitgebreid lunchen en poosje chillen en ’s avonds voor het eten nog even. Maar tussen dat werken door komen er mensen langs en wordt er gepraat en nemen we af en toe de tijd om gewoon even te kijken naar de veulens die achter elkaar aan rennen en rare sprongen maken. Na het eten wordt er een beetje gehangen, thee gedronken, gekletst, tv gekeken en de WWOOFér doet de afwas. En als Judith werkt op dinsdag, woensdag en donderdag ben ik meestal vrij.

Ik heb een beetje bereik hier en daar ben ik wel blij mee, maar internet is hier niet heel veel. Ze zegt dat ze aan het eind van de maand vaak een paar dagen zonder internet zit, dus ik denk dat ze een bepaalde hoeveelheid per maand heeft. Aldus heeft ze liever niet dat ik haar internet gebruik. Wat aan de ene kant wel lekker is, maar aan de andere kant ook een beetje onhandig. Helemaal omdat een zekere Miss Pisvis, Inge en San (dank voor jullie geweldige verslagen!) al veel te lang op een reply hebben moeten wachten en tegen de tijd dat ik terugmail ook Niels, MJ en Eline al een poos niets gehoord hebben. Liebe leute, excuseer J. Ik ben jullie niet vergeten. Als ik even snel op internet moest, kon het wel zei ze. Dus heb ik alvast een post klaar en zet ik em copy paste op Woods en weten jullie wat ik doe, waar ik uithang en waarom ik niks laat horen. Waarschijnlijk blijf ik hier tot 4 december. Dan ga ik weer een paar dagen naar het hostel in Adelaide en 5 december vier ik Sinterklaas met Mangeldei (52, die ook in Nederland gewoond heeft en nu een huis zoekt in Adelaide). Misschien gaan we ook nog samen naar een concert (Renaissance en Barok) van het Adelaide Chamber Choir (professioneel koor) in de St Peter’s Cathedral. Dat zou zo gaaf zijn!

Vervolgens vertrek in Maandag 7 december vroeg op een 10-daagse tour van Adelaide naar Alice Springs, door de outback. Alles wat je zou kunnen willen zien zit erbij (als het je wat zegt: Lake Eyre; Coober Pedy; King’s Canyon, Flinders’ en McDonnel Ranges; Uluru (Ayers Rock), bezoeken aan Aboriginalstammen etc). Van 7 tot en met 16 december ben ik dus waarschijnlijk zo goed als onbereikbaar, ook telefonisch. Heb heel erg zin in die tour, want iedereen geeft er hoog van op. Elke backpacker kent de tour en heeft em gedaan of had niet genoeg geld maar wilde wel graag. Bovendien zijn het maar 8 mensen en de gids. Lovely!

Oke, dit is veel te veel… maar misschien geeft het wel een goede impressie van wat ik uitvreet, xxx D

P.S. En dan nu het gruwelijke verhaal waar iedereen op zat te wachten, mijzelf incluis. Want, wat zegt men als je naar Australië gaat? Juist, veeeel enge beestjes. Zo wacht ik dus sinds dag 1 op slangen, krokodillen en spinnen met de omvang van minstens een kleine kat. De krokodillen heb ik gezien en het is slangenseizoen, dus als ik binnenkort de wandeling door het bos hier om de hoek ga maken zie ik er misschien een van dichterbij dan vanuit een truck. Living on the edge. Maar wie geeft er om krokodillen en slangen naast het ultieme enge beest, een spin? De St Andrews Cross Spider was giftig, maar niet buitengewoon eng. De Wolfspin was niet giftig, maar onverwacht en in het toiletgebouw, al een stuk enger. Hier in de country hebben ze twee spinnen en twee slangen waar je voor op moet passen. Een zwarte spin met een rode streep op zn rug (de Redback, oiii, wat een creativiteit) een zwarte spin met een witte stip op zn rug (weet naam niet, maar is vast iets als White Spotted Blacky). Een zwarte slang met een rode buik en een bruine slang. Oke, dat kan ik onthouden.

Judith vertelde me dat er ook grote spinnen zijn die niet giftig zijn, maar wel even schrikken. Met name de Huntsman. Zo zaten we een avond aan tafel en keek ik naar buiten waar het licht aan was en tadaaa: op het raam (aan de buitenkant) van de schuifdeur zat een behoorlijk wezen met acht pootjes. Stevige pootjes, niet zo iepig als die van de St Andrews. Die moest ik van dichterbij bekijken. Judith achter me aan, die dacht dat ik geshockte geluidjes maakte vanwege de mooie zonsondergang die ik helemaal niet kon zien vanwaar ik zat, en zei dat het maar een jonkie was. Hmmm. Dat beloofde wat. En jawel. We zaten nog te eten en spraken over een artikel over sustainability dat we allebei hadden gelezen (in de Readers Digest, hehe, wat een niveau) en Judith wilde het er even bij pakken. Liep de kamer in en zei: ‘Oh hello!’ tegen de muur. En direct daarna iets te vrolijk: ‘Diane, why won’t you come over here to see this?’ Al mn nekharen overeind. ‘I don’t trust you all that much anymore, all of a sudden.’ De muur zeer voorzichtig benaderd en terecht want daar zat de volwassen uitvoering. Raar gevoel. Soort van angst, positief en negatief griezelen en opwinding over het eindelijk aanschouwen van een met recht angstaanjagende spin, waarop ik al een poosje wachtte. Helaas had 1 van de katten em al eerder gezien en waren twee van zijn voorpootjes verdwenen, daar heeft de betreffende kat waarschijnlijk behoorlijke tandenstokers aan gehad. Toch maar mn fototoestel erbij gehaald en het beest vastgelegd. Judith hield er een liniaal naast, dan kan ik bewijzen dat hij echt wel tien cm lang was, en breed, een diagonaal nog iets meer. Brrr enzo. We hebben hem een naam gegeven, want alle dieren hier hebben een naam. Ik vond Shirley wel goed, want hoe kun je iets engs beter handelbaar maken dan het belachelijk te maken? En in al zn engheid heeft de spin nu dus een Barbie / kleine blonde meisjes naam.

Maar dat was nog lang het engste niet. Want toen Diane gisteravond op haar bed zat te lezen en naast zich keek, zat er op de plankenmuur een vriendje van Shirley. Met al zn acht pootjes en ongeveer even volwassen. Het was donker, het regende, ik was alleen in de schuur (ik maak niet nog es de fout om Key binnen te laten, want al is ie overdag nog zo onafhankelijk, ‘s nachts wil ie veel aandacht, moaaauuw, NU!) en naast mijn hoofd, een klein stukje van me af, zat een koe van een spin! Ik deed: www en schoof richting het midden van het bed. De spin deed: bekijk het maar en rende naar boven. Verdween in het gat tussen de plank en het plafond (het is tenslotte een schuur). Na tien minuten bijkomen en steeds het gat checken of de spin er niet weer uit kwam wandelen, sms ik Suus. Suus, bid voor me. Huntsman gesignaleerd. Als ik bijna slaap komt er een sms terug. Durf ik mn telefoon te pakken? Zit daar nu geen spin op?
Geen gezeik, pak telefoon. Suus: of ik em niet wil vangen en wil vragen of Judith en klaarmaakt als maaltijd. En dan dat ze haar moeder wel langs zal sturen met een stofdoek… Nee, daar heb ik wat aan! En dus heb ik van 11 tot half 2 nachtmerries gehad over het voeren van paprika’s aan spinnen in plaats van aan baby eendjes en het verzorgen van spinnen in plaats van miniatuur paarden en het eten van spinnen in plaats van, nou ja, you get it. Jee, ik was goed over de zeik. Maar ik wist dat ie niks deed, dus geen gemier en slapen. Om half 2 wakker, was erg warm. Raam opengedaan en verder geslapen, ditmaal wel goed.

Vanochtend het verhaal aan Judith verteld. Dit vond het erg grappig, met name het stuk over het klaarmaken als maaltijd en dat ik daar droomsgewijs op ingesprongen ben. Ze stelde voor deze grote, kleine vrind ook een naam te geven en bedacht er direct een. Zodoende kan ik morgen aan de twee nieuwe WWOOF’ers (Edwig, 32, Frankrijk en Eva, 28, Duitsland) onze, hopelijk onzichtbare, vliegenvanger introduceren als reasachtig en bekend onder de naam: Jerry.