Tasmanië - Deel II

Zo, vanuit schoon en verstikkend heet Melbourne (ja, chagrijnige mensen omdat ze ‘s nachts niet slapen) hier een tweede verhaaltje over Tasmanië.
Na mijn heldhaftige escape vanuit Judbury - ik las in de comments dat iedereen zo trots op me is, maar misschien heb ik een verkeerd beeld geschapen: ze achtervolgden me niet met bloedhonden en geweren! - ben ik dus naar Launceston gegaan om de Engelsman te ontmoeten. Wij besloten dat er in Launceston weinig dagen gevuld kunnen worden, maar ik bedacht me dat ik een uitnodiging had gekregen van een vrouw die ik in de kerk in Alice Springs had ontmoet. Zij en haar man verhuisden per januari naar Tassie en als ik langs wilde komen, hoefde ik maar te bellen. Sheffield, city of murals. En zo kwam het dat Johnnie English en ik de volgende dag de bus naar Devonport namen en daar op werden gepikt door Leonie Read. Woensdag de 20ste hebben we met haar man Bob de Van Dyke peak (Mount Roland) beklommen, een 4 hour return, in ons geval ook 4 hour rain in cloud. De mannen waren niet onverdeeld enthousiast over het feit dat we niet verder dan een meter konden zien en gans doorweekt, als in GANS DOORWEEKT, waren voor we halverwege de weg naar boven waren. Hele dichte begroeiing, met veel varens enzo, die een hoop water vasthouden, maar dat ook graag doorgeven als een wandelaar erlangs strijkt. Dat kon niet vermeden worden, want de paadjes, voor zover aanwezig, waren vaak overhangen met bush. Echter, ik was betoverd. De vage schimmen van rotsen en bomen, de stilte in de wolk, de natuurlijke verkoeling van motregen, het maakte ruimschoots het gebrek aan uitzicht goed.
Donderdag zijn we met Leonie Sheffield in gegaan, hebben we de murals bekeken en gelunched, alvorens op de bus naar Launceston en vervolgens naar Hobart te hoppen. In Hobart zijn we twee dagen gebleven, waaronder mijn verjaardag. Uiteraard naar Salamanca market gegaan, zoals dat hoort op zaterdag in Hobart. Ik kan u met volle overtuiging mededelen dat ik nimmer zulk weer op mijn verjaardag genoten heb. Ook wil ik langs deze weg alle mensen bedanken die aan mijn verjaardag gedacht hebben (op tijd of enige dagen later), het is ten zeerste gewaardeerd!

Maandag de 25ste begon de 6 daagse tour; Hobart naar Strahan; Strahan naar een park bij Cradle Mountain; park bij Cradle Mountain naar Devonport; Devonport naar Bicheno; Bicheno naar Port Arthur; Port Arthur naar Hobart. Een mooie ronde door de staat. Ik heb mijn hart op kunnen halen wat hiken en geschiedenis betreft. Wat is een tour zonder mooie meren, watervalletjes en bomen? Maar dit keer gaf gids Jon ons de optie om de groep op te splitsen zodat we verschillende hikes konden doen. Zo hadden we de mogelijkheid om Cradle Mountain en Mount Amos te beklimmen, waar de meeste tours Cradle Mountain niet doen, want te gevaarlijk en te zwaar en daarmee uit. Nu kan ik nog een paar uur doorgaan over de schoonheid van allerlei plaatsen waar menigeen nog nooit van gehoord heeft, maar dat heeft weinig zin. De komende dagen zoek ik m’n foto’s uit en zal ik weer wat uploaden, foto’s zeggen tenslotte meer dan 1000 woorden en in mijn geval zijn dat er waarschijnlijk al snel 3000. Wat ik niet kan laten te melden is dat ik wombats heb gezien, in het wild (mission accomplished). We hebben ook fairie pinguïns gezien, al is dat niet politiek correct (fairie is een andere benaming homo) en moeten ze nu little pinguïns genoemd worden. Daarvan mochten geen foto’s gemaakt worden, want dat stellen de kleine vriendjes niet op prijs. De laatste dag zijn we naar het Tasmanian Devil thingy thingy Park geweest. Niet in het wild, maar aangezien dat bijna onmogelijk is heb ik er vrede mee, hebben we dus Tasmanian Devils gezien en ook een paar Quolls, relatief onbekende marsupials. Wat kan ik zeggen? De devils zijn lelijk, dom en lui, maar als ze die tandjes laten zien, waarmee ze blijkbaar bijna even hard kunnen bijten als een zoetwaterkrokodil, zijn ze best aandoenlijk. Trouwens, dom in de zin dat als ze gevoerd worden, een er met de prooi vandoor gaat en de rest erachteraan gaat rennen om het af te pakken. Maar de gelukkige vanger kan ook rustig ‘wegrennen’ in cirkels. En dan rennen de anderen er in cirkels achteraan.
Voor we deze vicious creatures bezochten zijn we echter naar Port Arthur geweest, het centrum van de convict history van Tasmanië & Australië. (De avond ervoor heb ik met een tourgroepsgenoot ook de ghosttour gedaan.) Dat was echt indrukwekkend. Te meer omdat we op de eerste avond een korte film konden kijken: The last confession of Alexander Pearce, die het verhaal van de Ierse Alexander laat zien. Hij is tweemaal uit Port Arthur ontsnapt en heeft beide malen zijn mede ontsnappers vermoord en vervolgens genuttigd. Verra nice! Al scheen de zon uitbundig en glinsterde het water in de baai nog zo onschuldig, de kleine nederzetting is nog steeds doordrenkt van de atmosfeer die er bijna tweehonderd jaar geleden gehangen moet hebben. Het was een plaats waar repeated / second offenders opgesloten werden en de gedachte erachter was er een van omvormen tot goed burger via hard werk, educatie (!) en een godvruchtig leven. Op zich is er in de tussentijd weinig veranderd, maar de manieren van toen waren net even iets minder humaan. Al werden lichamelijke straffen geprobeerd te voorkomen, ten behoeve van het zonden overdenken door bijvoorbeeld een aantal dagen, alles tot 31, opgesloten te worden in een isoleercel (deprivatie van licht en geluid, gevangene mocht ook geen geluid maken, dieet van brood en water) af en toe werden er toch mensen met de cat o’ nine tails afgeranseld en hier en daar werd er een ophangen. De ‘gelukkigen’ die hun zonden mochten overdenken, eindigden niet onvaak in het asylum, omdat ze mentaal een weinig gekraakt waren. Ik had er nog wel een week rond kunnen wandelen.

Na de tour had ik bijna heel Tassie wel gezien. Nog een paar dagen doorgebracht in Hobart, onder andere de women’s en men’s final van de Aussie Open gezien en in het park gehangen met miss A. van Beusichem, een bekende van NSU, tegengekomen in the very middel of nowhere tijdens een hike. Laat ons nu zingen: It’s a small world aaaaaaaaaaaaaaaaaaafter aaall, etc. Mijn laatste dag voor de afwisseling gespendeerd met iemand die ik in de kerk ontmoet heb, ditmaal de kerk in Hobart. We zijn samen naar Richmond gegaan, een ander oud convict stadje, met gaol (gevangenis) en oudste brug, gemaakt door convicts en mooi kerkje, het hele plaatje. Nou goed, het was een mooi dag. Het was een mooie maand, een betere zomer dan ze in jaren hebben gehad in Tasmanië. Geweldig om zoveel prachtige dingen gezien te hebben en rondgelopen te hebben in de geschiedenis, zij het op een zwarte bladzijde. En toch was het met opluchting dat ik weer op het vliegveld van Melbourne arriveerde. Ik had het wel gezien daar, tijd voor iets nieuws!