Tasmanie

Momenteel verkeer ik in een bus, een prachtige manier van reizen, want ik zie een boel van de streek. De volgende kleuren overheersen: groen (van de bomen), geel (van de velden), intens blauw (van de lucht) en wit (van de ontstellende hoeveelheid wolken die ze hier hebben, ik ken een aantal mensen die non stop in extase zouden verkeren bij het zien van de luchten hier en ben van mening dat Andrea Bocelli na zijn Cieli di Toscana wellicht ook wel inspiratie zou kunnen vinden in deze luchten, al dan niet blind.) Naast mij een bejaarde meneer met een bloeddoorlopen oog die geobsedeerd naar zijn felgroene i-Pod kijkt en hier daar meezingt met rappers die graag in de club zouden zijn en me toevertrouwde dat hij een gelukkig mens zou zijn als hij de stem van Beyonce kon imiteren, waarna hij me een staaltje imitatie deed toekomen waarvan ik nog even moet bijkomen. Wederom betuig ik mijn dank aan Pisvis voor Beethoven, die mijn oor streelt. Aan de andere kant naast mij een bejaard echtpaar waarvan de vrouw met grote regelmaat (indien mogelijk) en in rap Sicilaanse slang telefoongesprekken voert met verscheidene familieleden. Haar man, een ozzie, en ik zijn een poosje in gesprek geweest over vanalles, naar aanleiding van mijn vraag naar het Italiaanse accent, waar af en toe vrij weinig touwen aan vast te knopen zijn. Hij is, onder vele andere meningen - die hij mag uiten, want hij is ouder, aldus zijn eigen bescheiden opinie - van mening dat mijn nabije toekomst die ik graag zou vullen met een tweede master en hopelijk een promotie, dat ik dan mijn ware leven uitstel. Dat ik dan maar zou zeggen dat ik dingen ga doen en echt van start ga ’als ik dat gedaan heb’. Hoewel ik meestal geneigd ben ’ja’ te zeggen tegen oudere mensen met een uitgesproken mening (dat scheelt tijd) heb ik hem nu zeer beleefd, doch dringend medegedeeld, dat ik op dit punt helaas met hem van mening moet verschillen. Sterker, dat het geheel omgekeerd is. Namelijk, als ik al jaren wil promoveren, wat voor zin zou het hebben om eerst te gaan werken? Stel ik mijn wens dan niet uit tot na het werk? Daar praatte hij omheen op een manier waar alleen ouderen mee weg kunnen komen en zo kwamen wij op de economie van Amerika en de andere thema’s des levens. Edoch, de buschauffeur voor mij, vertelt gepassioneerd over wat het oog aan de andere kant van de ramen ontmoet, terwijl ergens in mijn binnenste een onrust woedt vanwege de kleine katjes in een reismandje die deze reis met ons maken in de bagagebuik van dit vehikel. De levende vissen in een piepschuim verpakking occuperen mijn gedachten in veel mindere mate.
De reis gaat naar Launceston, alwaar een zekere Engelsman mij opwacht, om samen een beetje tijd te delen alvorens hij weer naar Melbourne vertrekt en ik nog een aantal dagen in vrijheid, o heerlijke vrijheid, zal verkeren voor mijn 6 daagse tour door Tassie zal beginnen. Wat ik u niet kan onthouden is echter de manier waarop ik in deze bus beland ben. Vanochtend om 5 uur heb ik mijn comfortabele bed (daarover valt te twisten, maar zoals degenen die mij intiemer kennen weten, ben ik nog in staat om gekruld om een wc-pot in een mini badkamer, een verkwikkende nachtrust te beleven) verlaten om met Colin, de partner van Conny (mijn WWOOF-host) mee te liften naar Hobart, waar hij buschauffeurt. Daar kwamen wij om iets over zes aan. Angie, een vriendin van Conny van tegen de vijftig, was er ook bij, omdat zij naar het vliegveld moest. Angie en ik hebben tot zeven uur samen koffie, oke oke, zij cola, gedronken en gepraat over vanalles behalve de Amerikaanse economie en daarna begaf ik mij in de richting van het busstation, want bussen moeten hier gereserveerd worden. Onderweg kwam ik langs een telefoon cel en dacht ik: Suus. Dus ik belde Suus. Dat pakte slecht uit dus belde Suus mij. Dat pakte prachtig uit! (Oh, Suus, ik sms je het nummer nog!) Doorgelopen naar het kantoor, wat nog wat meer voeten in de aarde had, gezien het feit dat dat kantoor gerenoveerd werd en ik ergens anders heen moest. Vijf over acht was ik er, bleek dat het pas om negen uur open ging. Shit, dan maar bellen, want dat kan vanaf 8 uur. Bellen kon, jazeker, maar ze nemen niet op. Ze spelen een bandje dat mensen bezig zijn met andere telefoontjes, dan spelen ze een deuntje, dan spelen ze een ander bandje af dat je op internet kunt reserveren en dan hangen ze op. Dat gebeurde mij drie keer, waarna ik ervan overtuigd was dat dat geen toeval was en dat drie keer geen scheepsrecht is waar het de Redline Tassie bussen betreft. Dus ging ik naar binnen bij een hostel aan de andere kant van de straat, alwaar de allervriendelijkste vrouw achter de balie (bless her) mij probeerde te helpen met internetpogingen, wc’s en aanbiedingen daar rond te hangen tot het kantoor open ging. Vijf voor negen naar het kantoor getogen, waar al mensen in de rij buiten stonden te wachten. Ai. Ik was de vierde en hoorde hetzelfde verhaal drie keer voor mij: de bus van 10.15 was al volgeboekt, de eerstvolgende bus naar Launceston was om 15.00. Jemig, ben ik daarvoor zo gruwelijk vroeg opgestaan? Op de stand-by lijst dan maar. En jawel, hier ben ik! Dus ik zeg: De aanhouder wint! En ook: YARRRR!

Vanochtend werd ik zoals gezegd wakker op mijn tweede WWOOF-adres, een groot verschil met ervaring 1. Stel je voor, de verpersoonlijking van chaos en disorganisatie. Een vrouw van eind veertig, kort haar, pezig, erg weinig vlees om het lijf van al het heen en weer rennen, als ze iets zegt begint ze ongeveer 4 zinnen tegelijkertijd vanwege alle gedachten die door haar hoofd spoken, als ze ergens heen loopt om iets te doen, stopt ze een aantal keer onderweg om iets te doen wat ze tegenkomt en vergeet dan wat ze eigenlijk van plan was, ze kan niets onthouden en heeft andere mensen nodig om haar te vertellen wat ze moet doen, omdat haar hoofd geen feiten aankan, niet eens als ze dagelijks terugkeren (Conny, ga de geiten nou melken, het voer staat al klaar!); iemand die zo makkelijk afgeleid is als de eerste de beste kat (hoewel dat (kat) in zekere zin niet verkeerd is) en als ze onderweg ergens heen rent omdat ze vreeeeeeeeeeeeselijk haast heeft, maar iemand tegenkomt, daar rustig vijf minuten mee staat te praten. Alora, ik presenteer u: mijn host! Conny, die haar levensverhaal aan mij toevertrouwde in een café toen we elkaar voor het eerst ontmoetten toen ze hoorde dat ik een poosje met verslaafden gewerkt heb en wat ik gestudeerd heb. Vanaf that very moment, ben ik bestempeld als haar persoonlijke, immer inzetbare therapeut en goeroe. Een vermoeiende bezigheid. Daarnaast was het erg druk op de farm, dus werkten de twee Deutsche freundinnen die er al waren en ik zeven a acht uur per dag, waren voor de rest vaak erg moe en in de tussentijd luisterden wij gedwee naar het non-stop ratelen van Conny, die overigens op haar twintigste Duitsland en haar ouders is ontvlucht. Angie, ook Duits, kwam vaak over de vloer en er zijn twee kortblijvende WWOOF-ers geweest in de tijd dat ik daar was, ook Duits. Drie keer raden wat ik geoefend heb de afgelopen bijna-twee-weken.
De paarden waren fenomenaal en ik heb twee ritten gemaakt buiten, tijdens welke ik veel geleerd heb. Maar ik trok het slecht. Teveel mensen in een klein huisje. Altijd overal geluiden, mensen, dingen die gebeuren, dingen die je ‘even snel’ moet doen, Conny die ‘even snel’ wat uitlegt en checkt of je het begrijpt, uitleg en vragen voor vier dingen (!) tegelijkertijd en aan het eind blokkeer ik en weet ik niet meer wat van al die universum reddende zaken megaprioriteit heeft, welke macroprioriteit, welke mesoprioriteit en wát nog steeds belangrijker is dan iets wat je ooit gedaan hebt, maar alsnog kan wachten tot over 2 minuten, als je de andere drie dingen gedaan hebt; altijd vijf mensen in de keuken die je aanraken, die bij het kastje moeten zijn waar jij voor staat uien te snijden die liever vijf minuten geleden klaar waren en mensen die dingen laten vallen, waarna ik weer tegen het plafond zit. Sorry voor de beschrijving die wellicht een beetje kort door de bocht is voor een werkelijk begrijpen, maar er zit hier veel frustratie. Ik heb veel geschreven de afgelopen dagen, maar dat is niet iets waar ik jullie mee kan verblijden. Vanuit professioneel oogpunt echter, kan ik u mededelen dat er heel wat dingen mislopen op emotioneel gebied in dat huishouden. De eerste ochtend had ze me al in de zenuwen en hoewel ik niet weg wilde omdat ik het een kans wilde geven, werd dat alleen maar erger. Op de toppen van mijn zenuwen, vaak met bibberhanden en minstens een keer per dag in tranen van stress en frustratie, besloot ik dat het echt tijd werd om te gaan. Conny zelf bedoelt het niet verkeerd en is zeker een goed mens, maar ik was overgestimuleerd en al het geluid, de druk, de noodzaak om zowel mijn eigen geheugen als het hare te zijn en me constant te moeten verdedigen als ze weer eens een onpartijdig gesprek om had gebogen in een kwestie van goed en fout, maakten mij geen gelukkig mens. En laat ik nou net zijn gaan reizen om wel een gelukkig mens te zijn… Onder andere, that is. Dus Alles Güte en ik ben heel erg bedankt dat ik daar was, want ik was easy going en balanced dus heel prettig om om zich heen te hebben (wat weinig meer inhoudt dan dat ik niet elke vijf seconden tegen de muren opliep, dat mijn geheugen werkt en dat ik hier en daar een stukje redelijkheid aandroeg in haar frequente momenten van existentiële crisis). Sommige mensen leven al heel lang zonder zichzelf onder ogen te durven zien, maar in dit geval realiseert de persoon zich niet hoe lastig het kan zijn voor anderen als je vlucht in praten. Ik vermoed dat Engelsman en ik veel tijd in zeer welkome stilte door gaan brengen.

Wat overigens wel heel tof was, is dat de twee Duitse meisjes, Isabel (19) en Carolin (20) ook christen zijn en wij daarom op een en dezelfde lijn zitten. Ik ben erg blij hen ontmoet te hebben, al merk ik het leeftijdsverschil wel een beetje. Wellicht tot een later moment, in Australië, Nederland of Duitsland. Never goodbye, Always see you later!

Grüße uit de bus, foto’s volgen wellicht na de tour, als ik wat beters te laten zien heb dan paarden en mensen die alleen ik ken.
D

P.S. Tasmanie is inderdaad erg mooi ;)