Back on the road

Na een afwisselend verstikkend hete en koele, regenachtige tijd in Melbourne, bevind ik mij wederom in de Overland (trein). Ditmaal in tegengestelde richting, vandaag gaat de reis naar Adelaide. Het lijkt erg lang geleden dat ik naar het Zuiden der Zuiden vertrok, 21 december, er is veel gebeurt. Kerst, Oud en Nieuw, Tasmanie, nog meer Mebourne… Het leven in Melbourne is erg prettig en ik had er graag langer willen blijven, ware het niet dat ik toch nog erg graag de westkust wil zien voor ik naar Nieuw Zeeland vertrek eind maart. Opeens komt het dichtbij allemaal. De maand die ik tussen februari en maart bedacht had, blijkt niet te bestaan. Dit is de eerste keer dat ik doorreis met een klein melancholisch beestje in mijn maag, die me ervan verzekert dat ik helemaal niet zo’n zin heb in de appel of nectarine in mijn tas. Gelukkig glimlacht het personeel in de trein nog altijd even vriendelijk en schijnt de zon lekker buiten.

Morgen verlaat ik Adelaide direct weer om een weekje ver van de bewoonde wereld op Chamel Fields te vertoeven. Ik kon het niet laten terug te gaan en na de chaos van eerst Tasmanie en daarna het drukke stadsleven in Melbourne, denk ik dat een week enkel in het gezelschap van een 67 jarige dame en haar beestenstapel me weinig minder dan erg goed zal doen. Donderdag de 25ste in de avond heb ik vervolgens de Indian Pacific van Adelaide naar Perth, waar ik Zaterdagochtend aankom. En dan, heb ik besloten, ga ik geen tour doen. Ik wil graag het stuk tussen Perth en Broome zien, met het schijnbaar prachtige Karijini National Park en misschien nog naar beneden naar Fremantle, maar daar zal ik het waarschijnlijk bij moeten laten. De Kimberley (tussen Broome en Darwin) zijn wel weer open in maart en ik kan ook verder naar beneden richting Albany, maar ik ben op het Grote Punt van Acceptatie aangekomen. Te weten: men kan, zelfs in tien maanden, niet elke vierkante centimeter van dit continent ter grootte van Europa zien. Dus wil ik graag indrukken opdoen in alle staten (na Western Australia alleen nog Queensland) en een aantal leuke en mooie dingen doen, maar ik weiger als een Japanner rond te rennen om maar een foto te hebben. Zo heb ik tussen Adelaide en Melbourne de befaamde Great Ocean Road en Grampians Nat Park nog niet bezocht en ben ik ook nog niet op Kangaroo Island geweest. Grote heiden die ik ben! Maar…
… daar staat tegenover dat ik afgelopen week met dolfijnen en zeehonden gezwommen heb! Zo dan, woehoe, see Napels, then die, maar dit is toch een goede tweede op alomtegenwoordige, moderne to do lijstje van de westerse mensch. Samen met de Ierse Elaine Okane (Ieleen Okeen: hoe poëtisch) die vanuit de Belfast Church of Christ, reizend door Australie aankwam in de Melbourne Chruch of Christ en daar een Hollandsche tegen het lijf liep. Vanuit Melbourne zijn we naar Geelong gegaan en toen door naar Queenscliff, een nihil Engels aandoend plaatsje omgeven door water, waar de well to do graag hun weekenden ver van de stad doorbrengen. En het regende zelfs! Hoe heerlijk! Hoezeer als thuis! Wij voelden ons als vissen in het water.
Euforie toen we The Chocolate Room ontdekten, waar men maarliefst 23 verschillende smaken chocolademelk kan genieten, naast een ongekende variatie koekjes, bonbons en zulks meer. Naast een groepje ouderen die een boek bespraken (dat overigens het lievelingsboek van de serveerster was, die dus ook maar even meedeed) waren wij de enigen. De mededeling dat ik eigenlijk stiekem niet zo heel erg van chocolademelk houd, kwam onverwacht, maar leidde ertoe dat ik van dezelfde serveerster naast mijn cappuccino een mini kannetje chocolademelk met mini glas kreeg (met banaan, de smaak die Elaine gekozen had) met het motief mij onder te dompelen in de heerlijke wereld van chocolademelk, opdat ik haar eeuwig dankbaar zoude zijn. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Meer laat ik er niet over los. Ben echter wel nieuwsgierig naar het boek waar ze het over had, want uiteraard konden we het niet laten naar de titel te informeren: (The) Bird without wings. Klinkt een weinig sip, dat wel, maar ik ga op zoek. Maargoed, genoeg over chocolademelk.
Vrijdagochtend, samen met het Engelse stel dat we in het geweldige bed-and-breakfast-oud-engels-glas-in-lood-hostel ontmoet hadden, stond ik in wetsuit flippers te passen. En even later hing ik aan een stuk touw naast, dan wel achter, de varende boot, met snorkelzooi op mn snuit, hoofd onder water naar de tientallen dolfijnen te koekeloeren die het helemaal oke vonden om hun natuurreservaat met ons te delen en even hallo te zeggen. We hebben zelfs een baby gezien. Later kwamen we bij de zeehonden, die in een soort muziektent die uit het water stak lagen te chillen. Een van de bootmensen hopte in het water, zwom er omheen, maakte een paar speelse bewegingen en de heren zeehonden (het waren alleen mannen, de reden ben ik vergeten) plonsden rücksichtslos in het water om mee te spelen. Ik kan denk ik niet goed beschrijven hoe geweldig het was. De stroming was vrij sterk, dus de meesten van onze groep, die overigens maar uit negen mensen bestond want de vakantie is voorbij, hingen holding on for dear life in de luwte aan een lang touw met mini boeien eraan. Altijd handig, tour mensen die weten wat ze doen. Maar de meeste zeehonden zwommen rond in het stuk waar het water behoorlijk ruw was. Dus ging ik niet aan een touw hangen. Ze waren overal, zwommen in een spiraaltje naar beneden. Luchtbelletjes ontsnapten uit hun vacht en schoten weer omhoog naar het wateroppervlak. Het zag er alles bij elkaar een beetje uit als een Disney film en ik was lekker de kleine zeemeermin! Zeehonden zijn erg speels, als je een beetje wiebelt, doen ze je na en zwemmen ze met je mee. Had ik al gezegd dat zeehonden altijd mijn lievelingsdieren waren? (Men in de trein denkt met me mee, ze spelen nu Creedence Clearwater Revival: Jeremia was a bulfrog. Joyyyyyyyyyyyyyy to the World, all the boys and girls, joy to the fishes in the deep blue sea, etc etc) Nou goed, het met dolfijnen zwemmen was geweldig, het met zeehonden zwemmen was een soort uitkomen van een droom, waarvan ik niet wist dat het een droom was. Ik wist namelijk niet eens dat het bestond.

Verder heb ik me in Melbourne goed vermaakt met Annemieke, Engelsman, mensen van de kerk en andere vrolijke vrienden. De eerste avond ben ik naar een voorronde van een stand-up comedy competitie geweest, waar John via via weer van gehoord had. Dat was op sommige punten daadwerkelijk erg grappig, naast de gebruikelijke akward momenten en afgezaagde grappen. We zijn naar Avatar geweest, heel Melbourne was al in de ban voor ik naar Tasmanie ging, dus dat moest nog wel gezien worden. We hebben nog weer wat musea bezocht (yes, alle drie de Ian Potter Centres zijn gezien), twee maal naar het St Kilda festival geweest, ik heb weer wat nieuwe kroegjes en restaurantjes vanbinnen gezien en mijn laatste avond zijn John en ik naar de Clooney-film geweest. Up in the air. We konden achteraf niet zeggen dat we er wild van waren, maar de koffie daarna in Harware Lane (zoek dat vooral op, Melbourne is beroemd om haar Laneways) bij The Mill, was memorabel.

Ik ben weer een poosje ver van internet en alleen te bellen als ik op de heuvel ben (waar ik weinig ben), dus voor dringende en niet dringende dingen: sms J.
D