Na r-Eva-n komt Johneschijn

Hoewel het Kerst-gevoel mij niet echt te pakken kon krijgen, ondanks alle kerstversieringen en advertenties, is kerst uiteindelijk toch ook echt doorgedrongen in de onbarmhartige hitte van Melbourne. De wijze adviezen van ons aller Mark Smileyface opvolgend had ik ruim van tevoren voorzorgsmaatregelen getroffen om een memorabele kerst bij het Leger te voorkomen. Alles heeft z’n charme, maar toch. Aldus op eerste kerstdag naar de Cross Cultural Church in Melbourne getogen en daar allervriendelijkst ontvangen door Fanny (oorspronkelijk Chinees) in de kerk met meer dan 40 nationaliteiten by birth. Het feit dat ik scheef aangekeken werd door de meeste mensen, had dus niet zozeer iets van doen met hun houding tov mij, maar des te meer met hun afkomst. De dienst was niet buitengewoon kerstig, noch buitengewoon diepgaand of bijblijvend, maar het was kerst en het was een kerk, dus ach.

Daarna heb ik enige tijd in het hostel een boek gelezen, maar dat ging al snel over in een gesprek met twee Duitse meiden die ook op de rooftop (serre + terras op dak = 4e verdieping) hingen. Tegen vieren naar de trein vertrokken en daar een uur in gezeten en gelezen. Gezien het feit dat ik mijn boek uit had, had ik hem in het hostel nog even omgeruild. Op aanraden van het betrouwbaar lijkend Duits mädchen voor Cross Stitch van Diana Gabalton. Ik ben haar dankbaar. Had het zelf nooit gekozen, maar het is een zeer boeiend boek. Misschien niet het sterkste verhaal, tijdreizen (naar 1743) hoe Stonehenge ook, komt me nog steeds wat ongeloofwaardig voor, doch de Schotse historie, taal en gewoonten zijn wel geweldig beschreven. Maargoed, toen ik aankwam in Eltham, suburb van Melbourne, werd ik opgehaald door George en Rosalie Vlek. U raadt het al, George heet stiekem Sjors en is op zn 8e naar Australië geëmigreerd avec la famille. Het echtpaar, respectievelijk 62 en 61 jaar oud hebben mij een warm onthaal gegeven in hun huis in North Warrendyte, een klein dorpje. We hebben gewandeld, gefietst (helm verplicht volgens de wet), Rosy en ik zijn naar de gym geweest, we hebben gebijbelstudied, zijn naar hun kerk geweest op Zondag en ons kerstdiner kwam van de BBQ. Ik ben pas na 4 nachten, in eigen slaapkamer, met eigen douche en eigen woonkamer, weer naar Melbourne vertrokken. Ondanks mijn gebrek aan kerstgevoel, heb ik dus wel een hele relaxte kerst gehad.

Dinsdag dus weer naar Melbourne, daar met hernieuwde energie de stad bekeken en verscheidene museu bezocht. Wat een werk de mensen hier van een museum maken is werkelijk ongehoord. Tijdens mijn zoveelste free tour vroeg ik aan de vrijwillige rondleider hoe het toch komt dat alle musea hier gratis of bijna gratis zijn, terwijl men zich in Europa scheel betaalt. Nou, dat is heel makkelijk: een tiental jaren geleden was er een premier die vond dat de kunst van het volk is, dus dat het volk daar gratis naar toe moet kunnen. Alzo geschiedde. Kan iemand Balkenende even krabbelen op Hyves? Met name het Mebourne Museum is magnifiek. Ik ben zelfs nog een keer teruggegaan omdat ik nog niet alles had gezien. Uiteraard een enorme abo-art vleugel, de gebruikelijke vleugel met dinosaurusskeletten en voorraden insecten en spinnen, opgezette beestjes die de wereld bevolken, gesorteerd op continent, Phar Lap: het volksheld renpaard (opgezet en wel), een enorm gedeelte met geschiedenis van Melbourne op decade. Zo loop je door allerlei voorwerpen, foto’s en brieven uit 1900-1910 en zo loop je in een stuk waar papa in z’n korte broek tussen gelopen zou kunnen hebben. Deze mensen weten wat boeit. Er is ook een zijn gelijke niet kennende afdeling met Body en Mind. Een vleugel met allerlei informatie over het brein: hoe het werkt en dingen die mis kunnen gaan, alsook hoe daar vroeger mee omgegaan werd. Hokjes waar je in kon gaan staan en dan werd er een video gedraaid met acteurs die verhalen van mensen met een stoornis vertelden (bipolair; schizofreen; depressie en iets met kleuren zien als je letters leest/muziek hoort waarvan ik de naam vergeten ben) buitengewoon interessant en zeer accuraat. Erg interactief ook en op een hele originele manier opgezet. Nou goed, over dat Body gedeelte hoef ik waarschijnlijk niets meer te zeggen. Het is bijna een speeltuin voor volwassenen, hoewel kinderen er ook helemaal losgaan. Geschiedenis-, psychologie- en biologieboeken tot leven gewekt en groot genoeg om in de lopen, ik had de tijd van m’n leven.

Zondag in de kerk heb ik een aantal wat jongere mensen leren kennen waarmee ik nummers heb uitgewisseld. Zo vond ik mij op Woensdagavond in een park aan een bbq met een aantal kerklieden. Zo cool, ze hebben hier in parken gewoon openbare bbq’s die mensen gebruiken, niet slopen en schoonmaken achteraf, voor de volgende. Iedereen nam wat mee en zo hadden we een heerlijke maaltijd in een park. Zo zou ik best oud kunnen worden.

Ook heb ik geruime tijd in de bibliotheek doorgebracht om mensen van reply’s te voorzien, al heb ik volgens mij nog steeds niet iedereen geantwoord. Sorry liebe leute! Zo kwam ik op Oudejaarsdag de bibliotheek ingehobbeld voor een tweede sessie, ’s middags, en wilde ik mij aan een tafel zetten waar slechts 1 ander persoon zat. Ik werp een schuine blik op de persoon en ach schrik! Het is Eva! Diep over haar laptop gebogen en zich dus geenszins bewust van mijn aanwezigheid, doch zeker Duitse klaag Eva, die ik hier, in de mini-bibliotheek in North Melbourne tegen het Duitse lijf loop. Gezwind omgedraaid en naar het andere eind van de bibliotheek gelopen. Minder comfortabel, maar het gezelschap bleek beter. Naast mij een jongmens met een laptop, verdiept in een zoektocht naar een goede tour in Tasmanie. Terwijl mijn laptop opstartte heb ik dus maar even een vriendelijk woord tot hem gesproken, gezien het feit dat ik mij daar ook net in verdiept had. Toeval, meneer Tasmanie, zijnde een jongeling uit Londen, zit in hetzelfde hostel. En daar was ie, de band. Toen ik dus later weg wilde gaan, deels vanwege hoofdpijn, deels vanwege een batterij die geen zin meer had, voelde de Londenaar, John, niets voor een afscheid en terstond vonden wij onszelf in een cafeetje met koffie. Het leven was goed.

Oudjaarsavond is zoals gepland doorgebracht met Debby en haar Hollandsche vrinden. Ook sloten er nog twee andere Nederlandse meisjes aan, een Italiaanse jongen en een Oostenrijks meisje en John, die eigenlijk meer voor ons gezelschap voelde, dan voor het andere plan dat ergens lag. Na een soort van avondeten bij een fastfoodketen (wat kan ik zeggen? Het was niet mijn plan…) met Debby en drie musketiers, John en ik, sloot de rest aan en gingen we naar St Kilda, waar ’s avonds de fairie pinguïns (hele kleine soort) aan land gaan. Er hing een hele speciale sfeer, want er was een grote onweersbui voorspeld, die ook wel voor de hand lag na twee moordend hete dagen, daarnaast was het ook gruwelijk druk. Overal politie en crowd managers, hekken, voorzorgmaatregelen, Amsterdam op Koninginnedag maar je kan je wel bewegen. Uiteindelijk hebben we het gered tot St Kilda. Een hele donkere lucht kwam vanaf de zee richting de stad en toen we de hele lange pier op gingen stond er een snoeiharde wind, waar we tegenin moesten. De onweersbui ging van start, witte tot violetkleurige bliksems tekenden zich in al hun spektakel af tegen de hemel en iedereen scheen niets anders te kunnen doen dan grijnzen als een idioot. Oh, behalve ons aller Italiaan, die bang was dat ie nat en ziek zou worden. Aan het eind van de pier hebben we onze aandacht verdeeld over de aandoenlijke pinguïns, die zich overigens verrekte goed kunnen redden over de stenen, en de lucht, die steeds dreigender werd en nog steeds bliksemde als nooit tevoren. De eerste dikke regendruppels werden ook naar beneden geschoten. In eerste instantie dachten we dat het hagel was, maar ze vielen gewoon erg hard. Dat eindigde erin dat we terug renden over de pier, maar iedereen was alsnog doorweekt aan het eind. Ons in de tram terugbegeven naar de stad en op het station samen met vele anderen staan kleumen. Maar goed gezelschap, dus alsnog een zeer geslaagde avond. John en ik gingen zoeken naar bier, want hij is Engels en had bier nodig, zoiets. We vonden een tent waar we naar binnen konden, gingen de anderen halen en zijn daar van half twaalf tot een uur of drie gebleven. Rare kroeg, rare mensen, rare muziek, maar nog steeds leuk gezelschap en het nieuwe jaar is goed begonnen! En, waarschijnlijk voor het eerst in mijn leven, zonder vuurwerk. Dat was buiten en wij waren binnen, droog, ha!

Tot nu toe heb ik een zeer geslaagde tijd in Melbourne. Erg veel leuke mensen ontmoet en het is een geweldige stad. Dinsdag vlieg ik naar Tasmanie, alwaar ik eerst een week of twee ga WWOOF’en op een paardenfarm, daarna een paar dagen in Hobart ga spenderen en dan de 25ste een zesdaagse tour ga doen.

Liefs uit Victoria,
Di