De eerste weken NZ

Nieuw Zeeland

Oke, eerst even een praktische mededeling: ik kan blijkbaar geen smsjes naar Nederland sturen met mijn nieuwe nummer. Dat ik die van jullie wel ontvang kunnen ze niet verklaren en de smsjes die wel aangekomen zijn, zijn toeval. Ik heb jullie dus steeds wel geantwoord en ben je verjaardag niet vergeten MJ, maar de provider zat tegen. Ze starten net op en hebben me niet verteld dat ze geen contract met Nederland hebben. Lekker dan. Ik heb al 2 NZ nummers en voel niet voor nog meer. Volgens mij kan ik jullie smsjes wel allemaal ontvangen, maar als ik iets niet ontvangen heb weet ik dat natuurlijk niet J. Nou goed… eens in de anderhalve week ofzo kan ik wel mailen.

Inmiddels fladder ik alweer ruim drie weken in Nieuw Zeeland rond. De eerste paar dagen was het nogal wennen dat ik niet meer in Australië was, na zo lang daar geweest te zijn leek NZ onwerkelijk. Gelukkig veranderde dat na een dag of vijf.

Zaterdagochtend stapte ik voor het eerst op de Stray bus. Een van de drie busorganisaties die backpackers in NZ rondrijdt, de andere twee zijn Kiwi Experience en Magic. Het bussen bevalt goed. Het principe is dat je een buspas koopt met een bepaalde route die een jaar geldig is. In principe kun je het dus gebruiken als een andere vorm van openbaar vervoer. De bus gaat zijn route af en stopt op elke plaats een of twee nachten, dan door naar de volgende stop. Onderweg wordt er een lijst doorgegeven waarop een aantal hostel opties (mits er meerdere hostels zijn) en opties voor activiteiten met de prijzen staan. Daarop kun je intekenen en dan regelt de buschauffeur het verder. Kortom, als je je bus (online of telefonisch) inboekt, hoef je daarna alleen maar aanwezig te zijn en te betalen. De ’hop-on, hop-off’ service houdt in dat je in de plaatsen waar standaard overnachtingen zijn, maar ook in plaatsen onderweg af kan stappen en later op een andere bus weer verder kunt reizen. Er rijden namelijk een aantal bussen per week hetzelfde traject. Aldus de vrijheid van de mensen met tijd. Veel mensen hebben echter maar een paar weken voor heel NZ en ’blijven bij hun bus’. Dit geeft het meer een tour idee. Een groep mensen die steeds samen reist en bij dezelfde buschauffeur blijft. Kan erg leuk zijn. Ik ben zover een aantal keren afgestapt, maar heb ook een heel stuk met dezelfde (geweldige) groep gedaan. Mooie tijden!

Hieronder een lijstje met plaatsen waar ik ben geweest en wat ik daar heb uitgevreten:
Kaikoura - ik wilde een walvissen helikoptervlucht doen (doe maar luxe, ik weet het, maar het was maar weinig duurder dan op een boot en vanuit de lucht zie je tenminste de hele walvis. A whale is more than just a tail J). Helaas bleek het weer te slecht en werd alles afgelast. Gelukkig kom ik er onderweg naar het Noordereiland nogmaals langs voor een tweede kans en de vrije tijd was al snel opgevuld met een wandeling van een paar uur langs de kustlijn van het schiereiland. Een dorm gevuld met 5 meiden, een jongen en een muis (in mijn tas) leverde vijf nuchtere meiden, een verdwenen muis en een paranoïde jongen op. Wij hebben hem een passende behandeling gegeven.

Marahau - aan de voet van Abel Tasman national park ben ik off gehopt en vandaar omhoog gegaan met de watertaxi om in drie dagen het ‘coast track’ gedeelte te lopen. Prachtige uitzichten, tidal crossings (tot halverwege bovenbenen in het water want vanwege de volle maan waren de getijden nog heviger dan anders. Ter verduidelijking, het verschil tussen hoog en laag water kan zes meter zijn.) primitieve hutten, zonder kookgelegenheid of elektriciteit en met 1 kraantje waar drinkwater uit kwam. Halverwege werd ik vergezeld door Claire, uit Ierland, die ik eerder al in de bus tegengekomen was. Ook zij houdt van een wandeling en begon een dag na mij vanaf een station lager. Kortom, het grootste deel van dag 2 en heel dag 3 liepen we samen. De maaltijd, een fishburger en een gedeelde chips, aan het eind van dag 3, was memorabel. Om maar niet te spreken van een warme douche en schone kleren…

Barrytown was weinig speciaals. Franz Josef daarentegen was geweldig. Een stadje bij de gelijknamige gletsjer (ja, vernoemd naar de vrolijke Franz van Oostenrijk en Hongarije) waarop ik een full day hike heb gedaan. In Franz Josef regent het tien keer de hoeveelheid water die het in Londen regent, wat neerkomt op zeven meter per jaar. Het motto van de Monsoonbar op het terrein waar wij verbleven was dan ook erg toepasselijk: ‘It rains… we pour’. Wij waren echter zeer gelukkig, want de dag dat we aankwamen regende het, ’s nachts regende het zo hard dat we er wakker van werden, maar de dag dat wij naar boven gingen was het droog en zelfs af en toe een beetje zonnig! De harde regen had het bovenste laagje witte ijs (waar relatief veel zuurstof in zit, vandaar dat t wit is) vermengd met stof afgespoeld, waardoor we erg veel blauw ijs zagen. Ongelofelijk mooi. De gidsen moeten elke dag een nieuw pad uithakken, want de gletsjer is nogal dynamisch en verandert dus steeds. Zo zijn we door een aantal grotten geklommen die er nu waarschijnlijk al niet meer zijn. Franz Josef gaf het gevoel van een wintersportplaatsje in de bergen. Iedereen komt er voor de gletsjer en gaat ’s avonds après gletsjeren in de bar. Tegen die tijd was de groep in de bus waarmee ik het meest optrok, bij elkaar sinds Marahau, een echte groep en dat leverde veel gezelligheid op.

Makarora was ook weinig bijzonders, al spookt het op de locatie volgens onze buschauffeur. Sappige griezelanekdote natuurlijk. Wij hadden daar zo onze eigen ideeën over nadat we zagen hoe goed de beste man als een malle dronken kon worden. Onderweg naar Queenstown de volgende dag, stopten we in Wanaka bij Puzzleworld. Dat was niet zozeer leuk om wat het is, maar meer omdat Claire’s moeder haar sinds Claire in NZ is (ze heeft al vier maanden in Wellington gewerkt) vraagt of ze daar al geweest is. Puzzleworld is een soort kleinschalig pretpark waarin alles om gezichtsbedrog en puzzels gaat. Kamers met scheve grond waardoor water omhoog stroomt, holle kunststof gezichten die je volgen als je voorbij loopt, schilderijen van Escher all over the place, een enorm doolhof en de aloude houten puzzels die je in elkaar moet zetten of juist uit elkaar moet zien te halen. Best leuk. Maar nu Claire’s moeder, die in Ierland iemand kent die een poos geleden in NZ was, of zelfs Kiwi is, dat ben ik vergeten. En de persoon vertelde Claire’s moeder dat er in NZ een soort groot huis met puzzels en gezichtsbedrog is en dat was haar favoriete plek in het land. Waarna Claire het met die halve beschrijving ook absoluut moest vinden. Aldus arme Claire vroeg haar moeder er bij elk telefoongesprek naar. Alleen al het vooruitzicht dat Claire bij het volgende gesprek tegen haar moeder kon zeggen dat ze er geweest is, was voldoende om onze hele harde kern van ongeveer 10 mensen wild enthousiast te maken over een pretparkhuisding.

Queenstown, waar het echte extreme sports centrum zich bevindt. Kijk je omhoog dan zijn er altijd wel een paar parachutes van mensen die zich zojuist uit een vliegtuig geworpen hebben, ga je naar een brug of iets anders hoogs dan springen ze er vanaf, in de haven zijn er mensen die gaan raften, jetboaten of iets anders met water, op de omringende bergen hiken mensen naar de luge (ben er echter nog steeds niet achter wat dat precies is) en in de straat lopen mensen in hun nieuwe flash sport outfit. Kathmandu is slechts een enkeling die goede zaken doet. Wat men dus doet in Queenstown is het volgende: spullen in hostel dumpen, levensgevaarlijke activiteit boeken, avondeten bij Fergburger (een hele beroemde burgertent (met serieus goede maaltijden) waar men ongeacht het tijdstip mensen buiten in de rij wachtend aantreft), stappen in een van de 200 bars en clubs, uitslapen, levensgevaarlijke activiteit doen, weer avondeten en uit en de volgende dag weer door. In Queenstown heb ik me met name voorbereid op de Kepler track, die ik samen met Claire zou gaan lopen vanuit Te Anau. Op de terugweg kom ik er weer langs, wellicht dat ik dan spectaculairder dingen ga doen. Het nachtleven is zeer prettig, dat heb ik dan weer wel ervaren. En bij Fergburger hebben ze lekker voer, zij het dat de porties genoeg zijn voor 3 dagen.

Vanuit Queenstown daarna naar Milford Sound, de beroemde fjord, waarover we een cruise gemaakte hebben. Erg mooi en we hadden geluk met het weer. Minder grappig was dat de bemanning een sleutel kwijt was en dat voor het gemak aan de Stray groep weet. We mochten niet van de boot af voor we de sleutel teruggegeven hadden, ze vonden het helemaal niet leuk. Wij vonden het ook niet leuk compleet at random beschuldigd te worden van diefstal en toegesproken te worden door een boze kapitein als een stel basisschool kinderen. Toen ik hem vroeg wat wij in vredesnaam met de sleutels van een kast moeten als we alleen op doorreis zijn, nooit meer op deze boot komen en graag weer verder willen, kreeg ik ten antwoord dat het als grap bedoeld zou zijn. Gezien zijn staat van opwinding heb ik niks gezegd over zijn gevoel voor humor. Rest van de dag in staat van verontwaardiging doorgebracht en ben van plan een klein opmerkingetje over klantvriendelijkheid op de website achter te laten. Knoop dit in uw oren: zijt ge onder de 30, reis dan niet met Real Journeys, want als ze dingen kwijtraken dan bent ge den pineut. Eikels.

De nacht hebben we doorgebracht in Gunn’s Camp, een mijnstadje van 100 jaar geleden, waarvan slechts de hutjes overgebleven zijn. Kleine huis op de prairie alom. Samen met drie meiden en twee Welsche jongens zat ik in een klein houten huisje met een fornuis waarin we het kolenvuur brandende moesten houden om warm te blijven. Na half 11 ging de elektriciteit eraf en dus het licht uit en koken op het fornuis kon wel, maar ouderwetsch. Twee kleine drie persoonsslaapkamertjes aan weerszijde van een mini kamertje met het fornuis en een klein wasbakje, een tafeltje en een samenraapsel van 5 stoelen. We hebben de avond van ons leven gehad, samen rond het kolenvuur waar de mannen ernstig trots op waren. (Nee écht, Paul, nog nooit zo’n mooi vuur gezien.) Ik wilde thee maken, dus kookten we water in de ketel en gingen we kopjes halen in de keuken. De mannen wilden uiteraard zwarte thee met suiker en melk en hoera, ik had melk. Zij hadden suiker en zwarte thee. Ik had groene thee en eclairs. Sonja uit Zwitserland groef koekjes op, Wyn had nog wat te snaaien en zo hadden we in no time een theekransje rondom het vuur. Geen internet en geen ontvangst op telefoons, maar we waren het er over eens dat we wel een week zo konden leven.

De volgende dag uitgestapt in Te Anau om de rest van de Kepler voor te bereiden, Claire bleef wat langer in Queenstown en kwam de dag erna. De Kepler loopt vlak langs het fjordengebied, waar het weer nogal onvoorspelbaar is. Kennis van zaken en een gedegen uitrusting zijn een must, vandaar dat er nogal veel tijd in ging zitten. De weersvoorspellingen waren goed toen we boekten, maar waren omgeslagen naar dermate slecht dat er een severe weather warning afgegeven werd. Dit was met name voor de fjordlanden en de Kepler zou minder lijden, maar alsnog: harde wind - tussen 90 en 120 km/u - en veel regen. Het eind van dag 1, heel dag 2 en het begin van dag 3 zijn boven de boomgrens en het grootste stuk gaat over een bergkam, erg blootgesteld aan het weer dus. Prettig vooruitzicht. En toen kwam Claire aan, ziek. Wel, niet, wel, niet, wel… Niet. Te onverantwoord. Koud en nat op een berg is tot daar aan toe, maar koud, nat en ziek gaat te ver. En toen was er nog 1. Maar met mijn uitrusting (gedegen waterproof spullen, een merino met korte mouwen en een met lange mouwen en een lange mouwen shirt en legging van ander thermomateriaal, het graadje tussen merino en polypro. Daarnaast een voorraad (gedehydrateerd) eten en energie repen voor een paar dagen) durfde ik het wel aan. Bovendien wist Claire wanneer ik terug moest komen en had ik een intentie-formulier ingeleverd bij het Department of Conservation office met alle plannen. Als je dan geen strook papier met de notificatie dat je weer terug bent in hebt geleverd voor een bepaalde dag en tijdstip, wordt de politie gewaarschuwd en wordt er een zoektocht georganiseerd. Ben ernstig nat en koud geweest tijdens het lopen, maar in de hutten snel omgekleed in thermo spullen en even opgewarmd in slaapzak. Niets zo heerlijk als water koken voor je kopje thee. En in deze hutten hadden ze wel kookstelletjes, dus hoefde slechts een pan en aansteker etc mee te nemen.
Dag drie liep ik met der Bastian. Een stroom die we over moesten steken was echt groot en ruig geworden van al het extra water. We zochten de beste plek uit om over stenen te hoppen, maar de laatste sprong van een grote glibberige steen, naar de kant die schuin omhoog liep en waar we maar een klein stukje hadden om te landen vanwege de bomen, freakte me een beetje out. Bastian sprong zo elegant als een hertje (Bas? Hinde?) met rugzak en al naar de kant, maar ik stond een poosje niet te weten hoe ik het aan moest pakken. De sprong was niet onmogelijk, maar de zak op mijn rug maakte dat ik een beetje twijfelde aan mijn evenwicht. Bastian stelde voor dat ik mijn rugzak aan hem zou geven. Die moest ik zwaaien om hem in zijn bereik te krijgen. Resultaat was dat zowel der Bastian als mijn rugzak bijna de stroom in lazerden. Gelukkig hervond hij zijn evenwicht. Heel erg gelukkig! Claire voelde zich beter toen ik terugkwam, maar heeft alsnog besloten de track niet te doen. De weersvoorspelling was inmiddels veranderd in sneeuw.

Na Te Anau door naar Steward Island. Daar ook wat langer gebleven en een paar mooie hikes gedaan, al was het weer ook hier buitengewoon nat en koud. Warm aankleden, wandeling, natregenen, spullen drogen, een oneindige cyclus. Hoogtepunten hier zijn onder andere de heerlijke vis, koffie drinken in het zuidelijkste café van NZ en een biertje drinken in de zuidelijkste pub van NZ, die overigens ook de op een na zuidelijkste pub ter wereld is. Men zegt dat er in Chili een zuidelijker pub bestaat, dus dat zal nagetrokken moeten worden. Via Dunedin, het Edinburgh van NZ, nu weer in Queenstown. Morgen naar Christchurch en dan Kaikoura voor de tweede walvispoging. Vervolgens naar Picton om de ferry (‘fairy’ aldus notitie van Duits meisje in hostel) naar het Noorder eiland te nemen. Maar eerst de Queen Charlotte track, want o Mark Smileyface, ik zou niet durven om die over te slaan J.
Di

P.S. Mocht iemand zich afvragen wat de conditie van mijn spieren nu is… Denk Arnold Schwarzenegger, maar dan minder hoekig.
P.P.S. Ik heb vanochtend de Nevis Arc gedaan, woehoe! Net zoiets als een Bungy, maar je hangt niet aan je voeten. De hoogste swing ter wereld, 134 meter. Hele leuke foto’s… die overigens volgen, zoals altijd.