Terug in Australië

Hier zit ik dan, met een geroosterde boterham met jam en een bak koffie, in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel. Goede muziek op de achtergrond (dat heet, de voorgrond) een geluidloze tv boven mijn hoofd, waardoor het lijkt of de jongen met die met zijn arm om een meisje heen op de bank over haar hoofd tv heen kijkt, de hele tijd naar mij zit te gluren. Schoonmaakster worstelt met de dweil en de krukken voor de receptie, zwangere receptioniste met pet en jas helpt een jongen in een zwart T-shirt en vlakbij zit nog iemand die net gedoucht heeft met een laptop, boterhammen met jam en een mok van het een of ander. En nu is het tijd om weer wat van me te laten horen.

Lastig, ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Nieuw Zeeland was geweldig. Ik heb me de benen uit mijn lijf gelopen bij drie driedaagse hikes: de Abel Tasman Coasttrack; de Kepler track en de Queen Charlotte track en een aantal dagwandelingen: gletsjer; wandelingen op Steward Island en de Tongariro Crossing (Mt Doom J). Al deze zaken waren in hoge mate magnifiek! Daarnaast heb ik een paar dingen-die-je-moet-doen-nu-je-er-toch-bent gedaan, zoals de Nevis Arc (een bungy, maar niet op zn kop), een skydive, een helikoptervlucht om walvissen te spotten bij Kaikoura, in natuurlijke hotpools gezeten in Taupo. Ook heb ik ook weer hele leuke mensen leren kennen (twee daarvan willen naar mijn bruiloft komen, dus ga ik maar snel iemand zoeken om mee te trouwen, dan zie ik ze weer J). En verder is mijn verblijf daar in te denken als een grote lappendeken, met een aantal hele mooie stukjes stof. Veel verschillende kleuren en patroontjes, verschillende materialen; fleece, fluweel, katoen, linnen, zijde, jute… en ik betrap mezelf erop dat ik sommige stukjes steeds zit te aaien. Je moet toch wat zonder kat. (Ik word nu een beetje zenuwachtig van die jongen die nog steeds onafgebroken naar de tv zit te staren, of, hij houdt zich nu even bezig met het grietje, opluchting.)

Een buitengewoon heerlijk stukje fleece, wat er het laatst aan bevestigd is, is een grote favoriet. Zoals ik eerder al had gemeld, zou ik bij Auckland bij het nichtje van Sandra gaan logeren. En niemand weet over wie ik het heb, of wie Sandra is, maar dat maakt niks uit. En maar weinig in de geschiedenis van de mensheid is een ontmoeting tussen vreemden in een zo korte tijd veranderd in een vriendschap die hopelijk altijd blijft. Elina en Matt zijn zo geweldig warm, hartelijk, gastvrij, gezellig en hulpvaardig dat ik hoop dat ik ook zo ben als er mensen bij mij komen logeren. Elina kan heerlijk koken, we hebben een aantal gesprekken gehad van het niveau en de diepte die ik soms mis tijdens het reizen en ze hebben twee honden en een kat. Al met al ben ik er zeven nachten gebleven en heb me zo thuis gevoeld! ’s Avonds op de bank met een kop thee en eigen gebakken heerlijkheden, een hond aan (of eigenlijk op) je voeten, een kat op schoot een eigen kamer boven en geen haast om wat dan ook te doen of weer door te reizen. De vrijheid van trekken bevalt me prima, maar wat kan huiselijkheid ontspannen zijn. En, zo leerde ik, is het met dit zoals met alles, het gaat om afwisseling en alles met mate etc etc. Eh, behalve dan hopelijk voor de man waar ik mee zal moeten trouwen om Elina sowieso naar Nederland te krijgen.

Voor zover Nieuw Zeeland. Ik ben een beetje door mijn superlatieven heen, dus voor alle andere verhalen over pracht en praal, extremiteiten en dergelijke nodig ik u uit mij in persoon raad te plegen wanneer ik weer in het Nederlandse verkeer. Of gewoon de foto’s te bekijken. Die zeggen tenslotte meer dan duizend woorden.

Terug in Australië ben ik eerst naar Canberra gegaan om eens rond te kijken in de stad waarvan iedere reiziger zegt dat het wel zo saai is dat ik er dan oke oke, écht op stond heen te gaan, ab-so-luut niet langer dan een dag kon blijven. Maar Canberra is de hoofdstad van Australië en naar het schijnt gaan alle toeristen die naar Nederland komen alleen maar naar Amsterdam, dus hoe kan ik het dan verantwoorden om zeven maanden door een land te baggeren en maar zo kort in de hoofdstad te zijn? Dus trotseerde ik alle verhalen, bereidde me mentaal intensief voor op saaiheid beyond recognition en plande er maarliefst twee hele dagen! Op dit moment barst er een orkest á la Russische tsaren los op de achtergrond, om mijn heldenmoed te onderschrijven. Nou, ik vond het helemaal niet saai. Ik heb er eigenlijk gewoon twee hele leuke dagen gehad. Dus ja. Kan komen omdat ik voorbereid was op een hele saaie, droge periode, of omdat ik lekker twee dagen gans alleen heb rondgezworven en daar immens van genoten heb, of omdat het dat heerlijke herfstweer was, koud en knapperig, meer met een stralend zonnetje, of omdat Canberra stiekem toch niet zo saai is. Het ligt er maar net aan waar je interesses liggen. Ik heb in verschillende musea de geschiedenis van de hoofdstad en de ideeën van de architecten (Burley Griffin enzo) bewonderd, in het Old Parliament House en het huidige Parliament House een tour bij bevlogen gidsen gevolgd en besloten dat ik dat thuis ook maar eens moet doen, stil in de menigte gestaan tijdens de sluitceremonie bij het Oorlogsmonument en -museum, door de botanische tuinen gewandeld en op een bankje in de zon drie rondjes gelopen, mezelf comfortabel gepositioneerd, mijn staart om me heen geslagen en een pootje over mijn neus gelegd en natuurlijk kilometers en kilometers gelopen. Want wat ik ook kan zeggen in het voordeel van Canberra, de afstanden tussen a, b en c zijn inderdaad best wel een beetje groot. Maar ik, als rechtgeaarde Nederlander, weiger ten eerste zoveel geld te betalen voor een fiets voor een dag, die ik thuis gratis in de schuur heb staan en ten tweede om er daarbij nog eens een helm op te zetten. Dat die Australiërs nou zoveel ongelukken maken, kan ik niet helpen, maar ik heb gewoon leren fietsen toen ik heel klein was, door er na de zijwieltjes-fase, net zo vaak af te lazeren tot ik erop bleef zitten.

Daarna terug naar Melbourne. Waar mijn Nederlandsch hart in ons schooone Uterèg ligt, ligt mijn Australisch hart hier, geen twijfel mogelijk. Claire, mijn Ierse vriendin uit Nieuw Zeeland, die overigens ook naar mijn bruiloft komt, is hier nu ook. En dat niet alleen, ze heeft een vriend van thuis die de muziek doet bij Rythms of Ireland. Als ik zeg Lord of the Dance weet iedereen wel waar ik het over heb… een enorme show met Ierse dans en muziek die al een paar rondreist. Deze jongeman, Dave, is op zijn zachtst gezegd zeer briljant en daar genieten wij dus nu maar even van mee. Gisteren besloten Claire en Michelle dat we maar uit moesten gaan. Eerst naar Dave, die in een Ierse pub (pugg mahones nummer zoveel) zou spelen en dan wel zien waar en hoe. In de pub speelden een gitarist en een ander tokkelinstrument waarvan ik de naam niet weet, de sterren van de hemel. Na een poosje trok Dave zijn fiddel (fiddel, mind you, niet violin) uit de kist en ging ertussen staan. Vliegende vingers, dubbelnoten, posities zo hoog als de Eiffeltoren, hij houdt zijn stok anders vast, niets dan improvisatie, maar het was ongekend. Hij gaat niet de deur uit zonder zijn fiddel op zijn rug of zo’n cool fluitje in zijn zak, je weet maar nooit waar je iemand tegenkomt waar je een stukje voor wilt spelen. Of even wat geld bij elkaar sprokkelen voor de tram. Er waren een heel stel Engelsen en Ieren in de ‘kiss my ass’ (pugg mahones), die spontaan wat tafels aan de kant schoven en Ierse dansen gingen doen. Toen de pub ging sluiten was iedereen high.
Op zoek naar een andere plek kwamen we op straat, midden in het centrum van Melbourne op de kruising van Elizabeth en Bourke, twee Oost Europeanen tegen, waar we mee aan de praat raakten. Twee seconden later trok Dave zijn fiddel tevoorschijn en speelde wat Lady Gaga (gaf een geheel nieuwe dimensie aan Pokerface) de Radetski (sp?, mijn laptop wil hier ‘waterski’ van maken) mars en ging daarna over op Oost Europese wijsjes voor de heren. Ondertussen pakte Claire mijn hand en die van Michelle en stelde ons op om er weer een Ierse dans tegenaan te gooien. Michelle is ook Iers, maar ik ben nooit verder gekomen dan wat Israëlische volksdansen. Gelukkig was het na middernacht en kon het niemand meer wat schelen, dus danste ik fijn mee. Toen wij de beide heren verlieten om verder te zoeken, bedankten ze ons omstandig voor de show. Ik denk dat ik mijn achternaam ga veranderen in iets met een O, of Mac, dat mag ook.

D