Laatste beetjes

Poging twee. Deze post, nummer vijftien, bestond al, maar ik was zo vreselijk ongeïnspireerd dat ik het mijn lieve lezertjes niet aan kon doen om het daadwerkelijk op internet te zetten. Saaie opsomming van feiten. Thing is, het voelt weinig noodzakelijk meer om nog updates te plaatsen, omdat ik in minder dan twee weken good old Oz inruil voor Thailand en over vijf weken alweer thuis ben. Het einde is in zicht. Reden twee is dat ik mezelf er eindelijk toe gezet de Oostkust te gaan doen en maar geen dingen om over te schrijven kan vinden. Het is het meest populaire stuk van Australië en heeft daarom een vast schema van dingen die men daar hoort te doen. Daarnaast draait alles om toerisme en dat kan ook, omdat het overloopt van de backpackers en rijke Australiërs met zomerhuis aan de kust. Strand, seks en drank, dat was de conclusie die ik trok uit de enthousiaste verhalen van sommigen, de minder enthousiaste verhalen van anderen. Dit zorgde ervoor dat ik de boot afhield, want het leek me niet mijn kopje thee. Maar als ik straks vertrek wil ik wel heel Australië gezien hebben, dus vort: Oostkust!

Dus vloog ik, na op het nippertje toch de Great Ocean Road gezien te hebben met onze geliefde Claire, naar Cairns. Verstand op nul, adem in en ga ervoor! Cairns voldeed aan bovenstaande beschrijving. Self fullfilling prophecy? Gaf ik het geen kans? Dat lag dan toch zeker ook aan mijn gentleman roommate, wiens verse tattoo ik met liefde van een laagje crème voorzag, terwijl hij me uitvoerig uit de doeken deed hoe de project ontwikkeling voor zijn lijf er de komende jaren uitzag. Kleurrijk, zoveel was zeker. Nou was ik die ochtend om kwart over drie opgestaan voor mijn vlucht naar Cairns en wilde erg graag slapen. Echter, de vrolijke vrind komt midden in de nacht aanzetten met een vers stukje vlees. Nee hé? Dat is wel zo’n stereotype dat ik mezelf toegestaan had het niet te verwachten. Helaas. Eerste nacht was het raak. De dag erna ging ik gelukkig naar het regenwoud: Cape Tribulation. Alwaar ik genoten heb van Golden Orb spinnen, die gouden webben maken en de ladies zijn zo groot als een gezicht. De 2,5 meter lange Amethist Python die langskwam was ook indrukwekkend, net als de Cassowary die we zagen. Een Cassowary is een grijs, rood, blauwe, lopende vogel die nog hetzelfde is als toen er dinosauriërs om hem heen liepen. Ongeveer zo groot als een struisvogel en zelfde coolheidsgraad als een krokodil, puur vanwege de uitvoering die al zo goed was dat evolutie geen grip op hem had.

Daarnaast was het volle maan en zat ik opeens op het strand (rainforest meets reef) aan een spiegelgladde baai, beklommen bergen te vergelijken met een Nieuw Zeelander die al een poos in Australië woont. Om een lang verhaal kort te maken zijn we maar een stukje gaan zwemmen. Ja, er zaten krokodillen in het water, maar die hangen rond bij de uiteinden van de baai, dus wij waren veilig. ‘Ach, jij woont hier, dus ik vertrouw erop dat jij weet wat je doet,’ zeg ik. ‘Krokodillen eten alleen buitenlanders, dus ik maak me geen zorgen,’ was zijn antwoord. Voor alles is een eerste keer.

Toen ik terug kwam in Cairns had ik gelukkig een paar leuke meiden leren kennen en veranderde ik mijn boeking in het hostel naar een female dorm, om verder ongemak in de kiem te smoren, hopende dat geen van de dames zich in het hoofd zou halen om op jacht te gaan. Mijn laatste twee nachten in Cairns zijn zonder noemenswaardigheden verlopen, wat mij meer dan tevreden stelde.
Naar Magnetic Island. Erg mooi, koala vastgehouden in het wildlife sanctuary, want ik ben geen dierentuinmens en ik wil niet samen met 50 anderen een koala pesten in de Australia Zoo (Steve Irwin) al zijn de verhalen nog zo lovend en de koala’s nog zo stoned. Het is een erg mooi eiland! Mooie hike gelopen met een Deens meisje met meer haar op dr tanden dan op dr hoofd en al met al een leuke tijd gehad.

Vervolgens gaat men naar Airlie Beach, om rond de Whitsunday eilanden te zeilen. Onderdeel daarvan is Whitehaven Beach, dat in de top 5 van mooiste stranden ter wereld staat. Het zand is 99,7% silicium, zoals zand ooit bedoeld is en een killer voor fototoestellen. Ik had geluk met mijn groep en het weer was zonnig, maar winderig genoeg om te zeilen.
Dan naar the Town of 1770 (jawel, toen landde Cook in Australië) en Agnes Water, twee minuscule plaatsjes die als een baby tweeling bij elkaar liggen. Daar heb ik mijn eerste surfles genomen, want al heb ik het evenwicht van een flatgebouw en verwachtte ik überhaupt niet op te kunnen staan, ik kan met goed fatsoen dit continent niet verlaten zonder gesurft te hebben. Wiens verbazing was dan ook groter dan de mijne toen bleek dat ik er helemaal niet slecht in ben? Ha, ik was eigenlijk best wel goed!
Na 1770 en Agnes gaat men naar Hervey Bay of Rainbow Beach, om het schone Fraser Island te four while driven. Dat kan met een tour, maar dat is niet wat je hoort te doen, dus doe je een selfdrive tour! Wil je tijdens je selfdrive het minste risico lopen in een ongeluk terecht te komen en laat je je van tevoren goed voorlichten, dan ga je naar Rainbow Beach. Goede briefing over het eiland, de do’s en don’t’s en niet onbelangrijk, hoe men nu eigenlijk een 4x4 rijdt. In elke truck met acht mensen moeten vier mensen kunnen rijden. Voorwaarden zijn dat je al langer dan twee jaar je rijbewijs hebt, een schakelauto kunt besturen en dat je ouder bent dan 21. De mensen die aan die eisen voldeden in onze truck, wilden allemaal wel rijden als het echt niet anders kon, maar liever niet. Aldus heb ik twee van de drie dagen gereden. Op het strand, door wash outs, stijle heuvels op, door modderpoelen, over wegen met gaten waar je een hut in kunt bouwen en heel rul zand. Nog iets waarvan ik nooit had verwacht dat ik er toe in staat zou zijn. H2, H4 en L4 hebben voor mij geen geheimen meer J. Wederom een leuke groep en we hadden een goede datum uitgekozen! Slechts drie trucks, dus een overzichtelijke 24 mensen. Er zijn dagen dat er meer dan 90 mensen vertrekken. Hoogtepunt was de tweede avond, op een duin met een mok smerige, goedkope wijn (ja, Goon) haalden de Ierse dames het in hun hoofd dat er volksliedjes gezongen moesten worden. De Duitsers haalden heel wat uit de kast, maar wat gaat er boven de half gejodelde Oostenrijkse liedjes, of de melancholische, of juist ongelofelijk snelle en vrolijke Ierse nummers? Niets.

Dan naar Noosa. Iedereen vindt Noosa leuk, maar niemand weet wat ie er leuk aan vindt. Dat moest aan nadere inspectie onderworpen worden en de belofte van een perfecte locatie om te surfen hielp een handje. Helaas regende het nogal en bleek het strand een eind uit de route, er is dus niet gesurft. Maar inderdaad bleek Noosa leuk, geen idee waarom.
Brisbane. Leuke mensen ontmoet tijdens het reizen die in Brisbane wonen of voor een jaar studeren en die ik dus op zou gaan zoeken. En wat een geweldige timing! Florie vloog de dag voor ik aankwam naar Perth en blijft daar tot wanneer ik alweer weg ben. Lisa zit midden in haar examens, evenals Jodi die naast alle laatste dingen ook op het punt staat te vertrekken. Danae lijkt geheel van de aardbodem verdwenen te zijn. Maar zoals altijd loste het zichzelf weer op.
Mijn Vrijdag in Brisbane wilde ik onder andere het Museum of Queensland en de Art Gallery bezoeken. In navolging van Eva uit Duitsland heb ik nu alle state museums en art galleries gezien. In de Art Gallery stond er weer een gratis tour op het punt van vertrekken toen ik binnen kwam hobbelen. Hieraan namen slechts een jonge Amerikaan en ondergetekende deel. (’s Avonds kwamen we twee jongens tegen die bij de Amerikaan in het hostel zitten en een van hen wilde absoluut met hem op de foto. Waarom? Omdat hij sprekend op Roger Federer lijkt, natuurlijk! Goh ja, da‘s waar…) De tour werd verzorgd door een zeer excentrieke, oudere dame die ons op een holletje langs menig onbekend kunstwerk leidde. Na elke spraakwaterval die een uitleg bevatte, herhaalde ze de naam van de kunstenaar en benadrukte dat we die moetsen Googlen en dat het een erg belangrijk persoon is. Na 35 minuten zei ze dat ze moest rennen, de tour was over. Maar ze kon het niet laten en sleurde ons toch nog mee door twee andere zalen. Om ons vervolgens bij de arm te pakken en naar een ander deel van de gallerie te trekken. ‘Als je die kant op gaat kom je bij het GOMA (Gallery of modern Art). Daar moesten we nu heen. Waren we een stel? Hoe dan ook, we moesten er nu heen, want het was geweldig. Indrukwekkend! Expositie van Ron Mueck. Schokkend, grotesk, over geboorte en dood. Alles groot. Ga er NU heen en kom anders later nog even langs om te zeggen hoe het was.’ Met veel moeite kreeg ik toestemming om eerst nog even mijn tas bij de garderobe op te halen. Zij liep dezelfde kant op en vertrouwde me toe dat ze in Europa steeds leuke mannen zoekt die vervolgens voor haar museumkaartjes betalen. Vooral in Italië was dat erg makkelijk. Daarom heeft ze zulke goede herinneringen aan kunst bekijken. Knipoog vanonder zwart geverfde wenkbrauwen en tijgerprint muts, vriendschappelijk ’wij vrouwen weten wat we doen’ tikje op mn elleboog en richting garderobe.

Amerikaan wachtte me op bij de ingang. Ook hij moest even bekomen. Mike, met zijn 26 jaren, goede opleiding en interesse in kunst was terloops namelijk volledig gestereotypeerd. Hij kende Leda en de Zwaan niet. Ja, daar ga je dan. ‘Dat komt omdat je Amerikaans bent. Amerikanen kennen geen kunstgeschiedenis zoals ’wij’. Wij starten namelijk bij de Grieken, maar de Amerikanen starten bij Amerika. Focussen alleen op hun eigen geschiedenis. Maar dat is niet perse verkeerd, hoor.’ Daarna durfde Mike niets meer te zeggen, want hij is een Amerikaan en dus weet hij niets. Saampies gingen we dus naar het GOMA, ondertussen maar even kennismakend, voor het gemak. Naast het feit dat we het niet in ons hadden om niet te gaan, waren we inmiddels behoorlijk nieuwsgierig. Ook hier begon er net een tour en de vorige gids had gelijk: indrukwekkend, grostesk en griezelig realistisch. Ron Mueck maakt mensen. Kleiner, lifesize, heroic en monumental. Een netgeboren baby, met navelstreng er nog aan, van vijf meter lang. Een oud vrouwtje, stervend in bed, mond open zodat je haar bijna naar adem kunt horen happen. Gemaakt van silicone en van de binnenkant beschilderd. Elk haartje wordt afzonderlijk in de silicone gedrukt, zodat het net is alsof ze uit de huid groeien. De huid is niet een egale kleur, maar vlekkerig roze, gelig, blauwe aderen, zoals in het echt. De mensen zijn niet perfect, hebben een rare neus, of een moedervlek, of iets anders. Van alle kunstenaars die ik in een dag in drie musea heb gezien: Google Ron Mueck.

Mike en ik en koffie. Het was nodig. ’s Avonds zou hij naar de rugbymatch gaan die in het stadion vlak achter waar onze hostels zijn, gespeeld zou worden. Hij was de heren waarmee hij zou gaan echter verloren. Dus zaten wij ’s avonds samen rugby te koekeloeren. Een heel Australische activiteit. Des te leuker omdat geen van ons ook maar enig idee had wat de mannetjes nou eigenlijk aan het doen waren. Mike waagde een vraag aan het jongetje naast mij, dat intensief mee zat te blèren met het volk om ons heen. Hij gaf een antwoord dat wij niet begrepen en wierp ons daarbij een blik van ongeloof, gemengd met irritatie toe. Wij voelden ons toen zo ongelofelijk dom, dat we verder maar beter in het duister verkeerden dan nogmaals een vraag te stellen. Achter ons een stel mannen van eind twintig, begin dertig, met het hersencapaciteit van een pinda. ’Knock his head of, mate!’ Voor de scheids hadden ze geen goed woord over en elke willekeurige speler was een dickhead. Maar het toppunt was: ‘You can’t run without legs, mate!’ Volgens Mike has no truer word been spoken en ik leer elke dag wat nieuws.

Tot over vijf weken, Di